Μισέλ Φάις, Κτερίσματα

Photo by Μισέλ Φάις, Αριστερά: Από το λεύκωμα "Ύστερο βλέμμα" (1996) - Δεξιά: Α.Κ. (2005) 

[…]

 

Τραύλιζε. Της είπες, από πρώτο χέρι, ότι ο βατταρισμός είναι ανδρικό προνόμιο. «Δηλαδή, όταν χύνεις, τι λες, χυ-χυ-χύνω;» τη ρώτησες. Γέλασε βραχνά και έχωσε τη γλώσσα της στο αυτί σου. Το διαπίστωσες, λίγο αργότερα, αυτήκοος γυμνός μάρτυς. Ροδάνι πήγαινε η γλώσσα της καυλωμένης αρχιτεκτόνισσας με τα υγρά παιδικά μάτια και τα σαρκώδη χείλη, λες και τα είχε τσιμπήσει μέλισσα.

 

Είχε μιαν αχανή βεράντα σ’ ένα ρετιρέ στον περιφερειακό του Μακρυγιάννη, πνιγμένη στις ροδιές, στις μανταρινιές και στις ελιές. Κάτω από την επιβλητική μπανανιά της σου τραγουδούσε συγκινητικά –και απρόσκοπτα– τραγούδια της Μπαρμπαρά (με αγαπημένο σας το «Le mal de vivre»).

 

Είχε ροπή στα ατυχήματα. Η συμβίωση μαζί της ήταν κωμική και αγχώδης. Ποτήρια, πιάτα, λαμπατέρ, κομμάτια και θρύψαλα, στην ημερήσια διάταξη. Αλλά και οι ελαφρείς αυτοτραυματισμοί της με μαχαίρι, κλαδευτήρι, ακόμα και με το αθώο κλειδί της πόρτας, από ένα σημείο και μετά δεν σε ξάφνιαζαν.

 

Ο πατέρας της, περιώνυμος αριστερός αρχιτέκτων με ξερονήσια, Παρίσια, δημόσιες παρεμβάσεις και συνέδρια, την έκανε στανικώς από αριστερόχειρη δεξιόχειρη. Μια μέρα έριξε κάτω –δήθεν τυχαία– κι έσπασε ένα κάδρο που δέσποζε πάνω από το γραφείο της τραυλής σου αγάπης.

 

Μια μεταλλική κορνίζα πλαισίωνε ένα φωτογραφικό ποτ πουρί του Στάλιν της ζωής της: στη Γυάρο με σορτσάκι δίπλα στον Κατράκη και στον Ρίτσο· με μακρύ καρό πουκάμισο και κοντομάνικο πουλόβερ πλάι στον Λε Κορμπυζιέ στο Παρίσι, με άσπρο λινό κοστούμι και ψαθάκι στο χέρι, δίπλα στον Άρη Κωνσταντινίδη, στα εγκαίνια του «Ξενία» στον Πόρο.

 

Ένας φασίστας εσωτερικού χώρου, με μουτσούνα προοδευτικού θύματος, έκανε μια αριστερόχειρη κοπέλα αριστερόχειρη κι από τα δύο χέρια.

 

[…]

 

«Οι λέξεις που ξεχνάμε, τα χρώματα που δεν σημαίνουν πια αυτό που σήμαιναν, τα αγγίγματα, ναι, τα αγγίγματα που δεν αφήνουν πια ανεμελιά, δροσιά ή ηδονή στο δέρμα αλλά μόνο μελάνιασμα. Όλα τα κάνουμε για το γήρας. Τρέμουμε το γήρας. Το κορμί που ζαρώνει, οι ιδέες που παλιώνουν, ο κόσμος που σε αγνοεί. Από το μακελειό της σάρκας στο μακελειό του χρόνου».

 

Είχατε δεκαεννέα χρόνια διαφορά. Ήταν ζωγράφος. Την εποχή που τη γνώρισες έφτιαχνε κάτι τεράστιες ανάλαφρες πόλεις από πολύχρωμο χαρτί – ανακαλούσε μάλλον το Λονδίνο και το Βερολίνο που γνώρισε και αγάπησε, σε καιρούς που οι άνθρωποι ζούσαν και οι ουτοπίες ανάπνεαν. Μια φορά, για να την πικάρεις, τη συνέκρινες με την Ντυράς και τον τελευταίο εραστή της. Σου έριξε στα μούτρα το ποτήρι με το κρασί της. Σιχαινόταν την Ντυράς, το Νέο Μυθιστόρημα και τους Νέους Φιλοσόφους.

 

Στα τελευταία της είχε αποσυρθεί στην Αίγινα σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα, συντροφιά με δυο νευρώδη φοξ τεριέ. Τα χέρια της, από τη ρευματική αρθρίτιδα, έμοιαζαν πλέον με θεόστραβες ρίζες, σαν κι αυτές που συναντούσατε στους σιωπηλούς περιπάτους σας στην παραλία.

 

[…]

 

 

Μισέλ Φάις - Κτερίσματα Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το μυθιστόρημα του Μισέλ Φάις Κτερίσματα (Εκδόσεις Πατάκη, 2012). Ο Μισέλ Φάις (Κομοτηνή, Πρωταπριλιά 1957) είναι πεζογράφος. Κατά καιρούς γράφει κριτικά κείμενα, θεατρικά έργα και σενάρια. Βιοπορίζεται από τη δημοσιογραφία, την επιμέλεια λογοτεχνικών σειρών και τα μαθήματα δημιουργικής γραφής. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να πεζοπορεί. Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα

για τον συγγραφέα και δείτε ποια άλλα βιβλία του κυκλοφορούν.

Η Logotexnia21 ευχαριστεί θερμά τον Μισέλ Φάις για την άδεια δημοσίευσης των παραπάνω αποσπασμάτων και για την παραχώρηση της φωτογραφίας που συνοδεύει την ανάρτηση.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails