Απόστολος Παύλος, Προς Κορινθίους Α΄


ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι. κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.


ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.


ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται. ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος· ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.



Χρυσόστομος Τσαπραΐλης, Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας


 

Λέγεται πως αν χέρι ζερβό ανοίξει το χάρτη της Θεσσαλίας και πάει στην τύχη να διαλέξει ένα σημείο, τότε αλάθευτα θα πέσει στην πόλη της Καρδίτσας, και συγκεκριμένα στις παρυφές της, στη συνοικία που είναι γνωστή ως Λάκκα του Μαντζιάρα. Η εποχιακή λίμνη από την οποία πήρε το όνομά της η γειτονιά μπορεί να αποξηράθηκε και να έγινε πλατεία, αλλά τα αβαθή λιμνάζοντα νερά της έχουν μεγάλη μνήμη, έστω και στη σημερινή φασματική μορφή τους. Μπορεί το νερό στις βρύσες των σπιτιών να είναι πια πόσιμο, αλλά στα σπίτια της γειτονιάς υπάρχει πάντα απόθεμα εμφιαλωμένου νερού, για να σβήνει η νυχτερινή δίψα. Πολλές φορές το δίκτυο ύδρευσης κατεβάζει μαύρο υγρό μετά τη δύση του ήλιου. Τα λούκια μπλέκονται με τις σκιές των κεραιών και ονειρεύονται ανήσυχα, με τις εκκρίσεις τους να αντανακλούν τους φόβους των κοιμισμένων ενοίκων, φόβους που λίγο έχουν να κάνουν με τις έγνοιες της ζωής στην πόλη. Οι καμινάδες μπορεί να μπολιάζουν το χειμερινό κρύο με τη μυρωδιά του καμένου κούτσουρου, μα τα σκυλιά γνωρίζουν καλά ότι πρέπει να αποστρέφονται την κάπνα, γέννημα όχι μονάχα ξύλου, μα και πραγμάτων που μόνο δυσφορία προκαλούν στον επισκέπτη από τη μεγαλούπολη.

 

Τον Μάη του 1997, τρεις νεαροί βρέθηκαν να γυρνάνε σαν χαμένοι στην οδό Μακεδονομάχων, φορώντας μάλλινα κουρέλια και ξεφτισμένες μάσκες ζώων. Αυτός που είχε προτιμήσει την όψη του λύκου ως ασπίδα απέναντι στα ερευνητικά βλέμματα της καχύποπτης γειτονιάς, παραληρούσε για «τα σκυλιά της Εκάτης που έστριβαν με τα δόντια τους το θόλο του παλιού καπνεργοστάσιου και σέρνονταν λαίμαργα κάτω από τα βαθύτερα θεμέλια κτιρίων αστέριωτων από ψυχή θυσιασμένη». Το επόμενο βράδυ, όλη η γειτονιά πειθήνια θυσίασε στα πνεύματα του τόπου έναν μαύρο κόκορα, πλάι στον μεγάλο πλάτανο της Λάκκας. Μέχρι το 1ο Δημοτικό Σχολείο μπορούσες να ακούσεις ευχές στη σχεδόν ξεχασμένη γλώσσα των ντόπιων, καθώς οι τοίχοι γύρω τους κύρτωναν με λαχτάρα. Δυο μέρες μετά έβρεξε λάσπη κι ο ουρανός έγινε κίτρινος σαν την τελευταία ανάσα φυματικού γέροντα.

 

Τέτοιοι ήταν οι οιωνοί που σημάδεψαν την επίσκεψη των τριών νεαρών σ’ ένα ρημαγμένο υπόγειο της οδού Λαχανά. Ζωσμένοι από τον πυκνό καπνό του μαγκαλιού, με συντροφιά το βόμβο απ’ τα παράσιτα μιας χαλασμένης τηλεόρασης, στάθηκαν γύρω από ένα χάρτη της Θεσσαλίας.

 

Από τότε κανείς δεν τάραξε τη σκόνη που με τα χρόνια σκέπασε το χάρτη και το μαγκάλι. Κι όμως, πάνω στο χάρτη πύκνωναν σιγά σιγά με τη μορφή σημειώσεων οι παραδόσεις της υπαίθρου και οι εμπειρίες των ταξιδιωτών, λες και αόρατα χέρια σκάλιζαν πού και πού το κιτρινισμένο χαρτί, κι όταν μετά από χρόνια κάποιος κατέβηκε ξανά τα σκαλιά του υπογείου, τα παλιά χωριά και οι δρόμοι του χάρτη είχαν χαθεί κάτω από τις παραδόσεις κάθε τόπου που τώρα σχηματίζουν αυτό το παλίμψηστο. Δημιουργήθηκε, θα ’λεγε κανείς, μια άλλη, πιο πιστή αναπαράσταση της θεσσαλικής επαρχίας. Λες και ο χάρτης έγινε ο καμβάς πάνω στον οποίο η μυθική πραγματικότητα της Θεσσαλίας θα άπλωνε ξανά τις σάρκες της, σάρκες μαύρες και χθόνιες, επικίνδυνες για όποιον δεν τις μελετάει στη φλόγα της εστίας, με τις πόρτες διπλοκλειδωμένες.


[...]



Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες


Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης γεννήθηκε στη Λάρισα το 1984 και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Οι Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας είναι το πρώτο του βιβλίο.


Σοφοκλής, Αντιγόνη


[...]

 

ΚΡΕΩΝ: Γέροντες 

[...]

Είναι αδύνατον

να μάθεις σε βάθος

τη βούληση τη σκέψη και την κρίση ενός άντρα

προτού δοκιμαστεί

στη διοίκηση και στη νομοθεσία.

Γιατί για μένα

Αν όποιος χαράζει την πορεία μιας πολιτείας ολόκληρης

Δεν παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις

Μα από φόβο

Έχει το στόμα του κλειστό

Ο άνθρωπος αυτός είναι ανάξιος

-Και τώρα και πάντα τα ίδια νόμιζα.

Και όποιος θεωρεί ένα ακριβό του πρόσωπο

Πράγμα πιο μεγάλο από την ίδια του την πατρίδα

Αυτόν τον ονομάζω τιποτένιο. 

[...]

Με τέτοιες αρχές δικαίου εγώ θα κάνω μεγάλη αυτή την πολιτεία

Με τέτοιες αρχές είναι αδελφωμένο

Και το πρόσταγμα που τώρα μόλις έβγαλα στη Θήβα

Για τους γιους του Οιδίποδα.

[...]



ΑΝΤΙΓΟΝΗ:

[...]

Τώρα όμως που μάνα και πατέρα μου τους έκλεψε ο Άδης

Αδελφός δε μπορεί πια να ξαναβλαστήσει.

Με τέτοιο νόμο εγώ πάνω απ’ όλα σ’ έβαλα

Γλυκιά μορφή του αδελφού μου.

Κι ο Κρέοντας θεώρησε πως τολμάω ασυγχώρετο σφάλμα

Και τώρα είμαι στα χέρια του με κρατάει με σέρνει

Χωρίς να γνωρίσω το άγγιγμα του άντρα

Χωρίς γάμου τραγούδι και γάμου χαρά

Χωρίς να αναστήσω παιδιά

Έρημη ασυντρόφιαστη άμοιρη

Ζωντανή πάω στους λάκκους των πεθαμένων.

Ποιο δίκαιο θεϊκό έχω παραβεί;

Τι μ’ ωφελεί τη δύστυχη

Να σηκώνω τα μάτια στους θεούς;

Πού να φωνάξω βοήθεια;

Με την ευσέβειά μου κέρδισα την ασέβεια.

Αν είναι αυτά καλά για τους θεούς

Ας τα πάθουμε κι ας νιώσουμε το λάθος μας

Αν όμως αυτοί εδώ έχουν το άδικο

Ας μην πάθουν χειρότερα

Απ’ όσα έξω από κάθε δίκιο κάναν σ’ εμένα.

[...]

 

 

Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος

 




  Μοντάζ - Μιξάζ: Θανάσης Πασσάς 



 

Την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου και σκηνοθεσία Βασίλη Οικονόμου και Ελιάνας Περηφάνου, ανεβάζει το επαγγελματικό θέατρο ΘΕ.ΑΜ.Α., το οποίο στην κύρια σύνθεσή του αποτελείται από ανάπηρους ηθοποιούς. Η πρώτη παρουσίαση του έργου θα γίνει την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου στις 8.30 μ.μ. στο Δημοτικό Αμφιθέατρο «Θανάσης Βέγγος» στο πλαίσιο του «Πολιτιστικού Σεπτέμβρη 2017» του δήμου Κορυδαλλού.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος

Σκηνοθεσία: Βασίλης Οικονόμου – Ελιάνα Περηφάνου

Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Κουρτπαρασίδης

Σκηνογραφία: Ελιάνα Περηφάνου

Κοστούμια: Βασίλης Οικονόμου

Ηχολήπτης: Φώτης Κίκιρας

Διερμηνεία Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας: Θεοδώρα Τσαποΐτη

Κατασκευή σκηνικού: Χαράλαμπος Μουρελάτος

Φωτογραφίες: Peny Delta


Διανομή

Αντιγόνη: Έλη Δρίβα

Κρέων: Πάνος Ζουρνατζίδης

Φύλακας / Άγγελος: Μιχάλης Ταμπούκας

Ισμήνη: Βίκυ Πετροπούλου

Τειρεσίας: Κωνσταντίνος Λούκας

Αίμων: Μάνος Τριανταφυλλάκης

Ευρυδίκη: Έφη Τούμπα

Κορυφαίοι Χορού: Αιμιλιανή Αβραάμ, Κατερίνα Κοντομάρκου, Βασίλης Οικονόμου

Χορός: Χριστίνα Τούμπα, Χάννα Ελ Χατζ Ομάρ, Μαρία Μουρελάτου, Αγγελική Νομικού

 

Μουσικοί Κρουστών Οργάνων: Μάκης Σουλελές, Αλέξανδρος Χαντζαράς

 

Σχεδιασμός - Εκτύπωση Θεατρικού Προγράμματος: Εκδόσεις «Άπαρσις»


Σχεδιασμός αφίσας: Grafistasart (Νίκος Ιωαννίδης)


(Γενική είσοδος: 12€ / Άνεργοι, Φοιτητές, Συνταξιούχοι, ΑμεΑ: 6€)  


LinkWithin

Related Posts with Thumbnails