Γιάννης Δρούγος, Εγκλεισμός

Foto by Alexandros Kypriotis

 

Αγαπητέ μου κύριε Πρωθυπουργέ,

σας στέλνω αυτό το γραπτό μήνυμα υπό τη μουσική υπόκρουση του Waltz No. 2 του Shostakovich ενώ το ταβάνι ξεφλουδίζει λόγω παλαιότητας της οικίας μου.

Χιονίζει!

Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, απτο ταβάνι πέφτει πυκνό χιόνι. Έχει όμως μια ζεστασιά και μια ασφάλεια αυτός ο εγκλεισμός... κι είναι κι αυτή η μουσική που με γαληνεύει, ώστε οι σκέψεις και τα γραφόμενά μου να έχουν ειρμό και να μην παρουσιάζουν το παραμικρό ίχνος έξαρσης.

Από μέρες τώρα, προμηθεύτηκα τα απαραίτητα και γέμισα ψυγείο και ντουλάπια, τακτοποίησα εκκρεμότητες σε τράπεζες και εφορία. Αν χρειαστεί, ίσως να πεταχτώ μονάχα ως το φαρμακείο. 

Ακολουθώ τη θεραπευτική μου αγωγή κατά γράμμα μέχρι να είμαι σε θέση να βλέπω το φως ξεκάθαρα.

Ξέρετε, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει χιλιάδες λαβύρινθους, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν διαθέτουν παράθυρα με θέα. 

Εκεί να δείτε εγκλεισμός, κύριε Πρωθυπουργέ! Εκεί κι αν θέλει αντοχή και συνέπεια στην αγωγή. Ο γιατρός προσφέρει τον μίτο κι εσύ καλείσαι να βρεις την έξοδο.

Εγώ τα κατάφερα. Μου πήρε καιρό, χάθηκα, έκανα βήματα πίσω αλλά είχα βάλει στοίχημα να δραπετεύσω απ’ τον σκοτεινό μου εαυτό.

Στο Σπίτι που ήμουν για μερικούς μήνες γνώρισα την Ελένη. Η Ελένη, ένας πραγματικός άγγελος, κάθε πρωί ερχόταν και μου χάριζε μια ζωγραφιά της. Κάθε πρωί η ίδια ζωγραφιά: ένας μεγάλος ήλιος κι ένα κόκκινο μπαλόνι. 

Η Ελένη με αγαπούσε. Μου κρατούσε ώρες παρέα χωρίς να μιλάει. Με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα που έκρυβε ένα παιδί μέσα σε έναν ενήλικα. 

Κι εγώ την αγαπούσα. Και την αγαπάω ακόμα. Η θύμησή της είναι η συντροφιά μου αυτές τις δύσκολες μέρες. Θέλω να τη δω, κύριε Πρωθυπουργέ. Είμαστε έγκλειστοι χωριστά και, τώρα, περισσότερο από ποτέ, θέλω να τη δω. 

Ζητώ την άδειά σας, να μου επιτρέψετε να πάω για λίγο στο παλιό μου Σπίτι. Για την Ελένη. Για να δώσουμε ο ένας στον άλλο αγάπη και κουράγιο μέσα απ’ τη σιωπή.  

Κι έπειτα, θα γυρίσω στην οικία μου, σας το υπόσχομαι. Πείτε μου, ποιος αριθμός αντιστοιχεί στη μετακίνηση προς το κοντινό μου παρελθόν;

Θα εκτιμούσα άμεση απάντησή σας.

Με τιμή

Νικόλαος Γεωργακόπουλος

 

 

 

 

Η Logotexnia21 ευχαριστεί πολύ τον Γιάννη Δρούγο για την άδεια αναδημοσίευσης του παραπάνω κειμένου. Στις σελίδες της Logotexnia21 δημοσιεύεται επίσης το κείμενό του «Αντίστροφα».

Thomas Bernhard, Γεγονότα

Foto by Alexandros Kypriotis

Ο ΕΠΙΖΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ: Κατά το τέλος του πολέμου ανοίγονται και στα δυο βουνά της πόλης στοές, στις οποίες εισρέουν οι άνθρωποι, επειδή απειλούνται με αφανισμό. Μόνο επειδή μπαίνουνε μες στις στοές, γλιτώνουνε τη ζωή τους. Αρχικά δεν τολμάνε να βγούνε στο φως της μέρας. Μόνο διστακτικά αφήνουν εκείνους που τους φαίνονται άχρηστοι κι αδύναμοι να βγαίνουν απ’ τις πύλες, τελικά και τα παιδιά, και τ’ απόγευμα φεύγουνε όλοι σιωπηλοί απ’ τις στοές, στις οποίες πολλοί από ’κείνους πέθαναν από ασφυξία, γιατί είχανε πολύ λίγο οξυγόνο. Οικειοθελώς κουβαλάνε έξω τους πεθαμένους και τους θάβουνε μπροστά στις εξόδους. Όταν όμως τώρα ο πόλεμος τελειώνει, συμβαίνει κάτι που κανένας δεν μπορεί να το καταλάβει: Δεν τις κλείνουνε τις στοές, αλλά πάνε, όπως τους έχει γίνει συνήθειο, και μπαίνουν εκεί μέσα. Κάθε μέρα την ίδια ώρα. Όσο ζούνε θα πηγαίνουνε στις στοές.

 

Μετάφραση από τα Γερμανικά: Αλέξανδρος Κυπριώτης 

 



Το παραπάνω κείμενο είναι το τριακοστό πρώτο κείμενο που κλείνει το βιβλίο του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) Γεγονότα (Εκδόσεις Εξάντας, 2019). 

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρεται: «Στα τριάντα ένα σύντομα αυτοτελή κείμενα που συνθέτουν τα Γεγονότα ο Τόμας Μπέρνχαρντ αφηγείται αποστασιοποιημένα και κυνικά τριάντα μία αληθοφανείς ιστορίες, που ακροβατούν μεταξύ αστυνομικών χρονογραφημάτων επαρχιακής εφημερίδας και εξπρεσιονιστικών ταινιών του βωβού κινηματογράφου, παρασύροντας αυτόματα τον αναγνώστη να συμπληρώσει ακούσια και συνειρμικά όσα εξιστορούνται και όσα αριστοτεχνικά έχει αποσιωπήσει αυτός ο μοναδικός στο είδος του παραμυθάς. Κάθε μεμονωμένη ιστορία, ένα δυνάμει μυθιστόρημα συμπυκνωμένο στο έπακρο, θυμίζει άλλοτε ξαφνική πτώση στο κενό και άλλοτε κατάβαση σε απύθμενα βάθη, όπου το οξυγόνο όλο και λιγοστεύει. Πενήντα χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή τους, το 1969, τα Γεγονότα αποδεικνύονται και σήμερα ένα εξερευνητικό ταξίδι στο σκοτεινό ανθρώπινο ασυνείδητο».

ِΔιαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα και δείτε ποια βιβλία του κυκλοφορούν στα Ελληνικά.


LinkWithin

Related Posts with Thumbnails