ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, Γκλόρυ Νταίηζ


[Ο Α πηγαινοέρχεται, ο Β κάθεται με ένα μπλοκ σημειώσεων στο γόνατο και ακολουθεί τον Α με το βλέμμα του, είναι σαν να περιμένει να σκάσει μια βόμβα. Μεγάλη παύση.]

Α: Θέλω ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Β: Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας, πρόεδρε;
Α: Ναι. (παύση)
Β: Σας ακούω. (παύση)
Α: Είναι πλέον σαφές ότι η κυβέρνηση έχει επιβάλει μια ακραία καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη πολιτική στη χώρα μας. Κατά τραγική ειρωνεία, θα πουν κάποιοι, κατά διαβολική σύμπτωση, λέω εγώ, στους κυβερνητικούς θώκους έχουν στρογγυλοκαθίσει καρεκλοκένταυροι διεθνιστές. Και οι διεθνιστές, ως γνωστόν, πόσο μάλλον οι καρεκλοκένταυροι, διακατέχονται από διάφορα συμπλέγματα, ένα εκ των οποίων είναι και το σύμπλεγμα του ρεβανσισμού. Συνεπώς, οτιδήποτε πατριωτικό, οτιδήποτε εθνικό σε αυτή τη χώρα βρίσκεται, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπό διωγμό. Και σε αυτόν τον διωγμό, ο οποίος διεξάγεται εναντίον του κόμματός μας με απώτερο στόχο, ασφαλώς, την πλήρη διάλυση της πατρίδας μας, η κυβέρνηση κατευθύνεται από ξένα κέντρα αποφάσεων, οπότε (παύση)
Β: Οπότε;
Α: Θέλω ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Β: Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας, πρόεδρε;
Α: Ναι. (παύση)
Β: Σας ακούω. (παύση)
Α: Είναι πλέον σαφές ότι τόσο η δυναμική παρουσία του ομίλου μας όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας όσο και η επιχειρηματική δραστηριότητά μας στις γείτονες χώρες των Βαλκανίων, με αποκορύφωμα ίσως την πρόσφατη ιδιαίτερα επιτυχημένη συμφωνία για την πώληση των εκεί δικτύων μας αποδεικνύουν περίτρανα στην πράξη τη δυνατότητά μας να εδραιώσουμε την επιχειρηματική μας δραστηριότητα τόσο στην εγχώρια όσο και στη διεθνή αγορά. Εμείς σαφέστατα συνεχίζουμε να επενδύουμε σε ταχέως αναπτυσσόμενες αγορές διεθνώς, εκμεταλλευόμενοι νέες ευκαιρίες στον χώρο των μίντια γενικότερα και ειδικότερα στον χώρο παραγωγής περιεχομένου, οπότε (παύση)
Β: Οπότε;
Α: Θέλω ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Β: Έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας, πρόεδρε;
Α: Ναι. (παύση)
Β: Σας ακούω. (παύση)
Α: Είναι πλέον σαφές ότι η ομάδα μας είναι μια πάρα πολύ καλή ομάδα. Ξέρουμε βέβαια ότι έχουμε πάρα πολύ καλούς παίχτες και ότι αυτοί οι παίχτες μπορούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο μετά και την τελευταία ιστορική νίκη μας. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε και είμαστε πάντα δίπλα στην ομάδα μας. Ξέρουμε και βέβαια ελπίζουμε ότι η ομάδα θα πάει ακόμα καλύτερα στο μέλλον. Και, οπωσδήποτε, αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι αν βρούμε, αν μπορούμε να βρούμε έναν παίχτη, ή και δύο, ο οποίος παίχτης να πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, τότε θα δούμε σοβαρά το ζήτημα να την ενισχύσουμε την ομάδα, πράγμα που το περιμένει κι ο κόσμος. Αλλά πέρα απ' αυτό θα επαναλάβω ότι έχουμε πάρα πολύ καλούς παίχτες και ότι η ομάδα μας είναι μια πάρα πολύ, χτίζεται μια πολύ μεγάλη ομάδα, το μέλλον μας ανήκει, οπότε (παύση)
Β: Οπότε;
Α: Θέλω ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Β: Να το δούμε, πρόεδρε, αλλά αλλάζετε τόσο γρήγορα πεδίο δράσης που με μπερδεύετε...
Α: (Παύση. Πηγαίνει και κάθεται. Με έμφαση: ) Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Β: Τι εννοείτε;
Α: Εννοώ, άρχισε. Ακούω τις προτάσεις σου.
Β: Να αρχίσω από το τέλος λοιπόν;
Α: Ν' αρχίσεις από την αρχή. Πώς θα αρχίσεις απ' το τέλος; Ν' αρχίσεις από την αρχή. Πώς θα
Β: Καλώς. Αρχίζω από την αρχή, λοιπόν. Θέλετε ν' αλλάξουμε στρατηγική
Α: Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να σ' το λέω.
Β: Ωραία. Πριν αλλάξουμε στρατηγική, όμως, πρέπει να βεβαιωθούμε, αν μου επιτρέπετε, ότι θα είναι προς όφελός μας ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Α: Σου επιτρέπω και βεβαιωθήκαμε και είμαστε και σίγουροι. Σ' το λέω εγώ.
Β: Καλώς. Μπορώ τότε να ρωτήσω, αν μου επιτρέπετε, πώς ακριβώς βεβαιωθήκαμε;
Α: Τα νούμερα τα βλέπεις;
Β: Πώς, φυσικά. Αλλά ξέρετε ότι ειδικά τέτοια εποχή οι δημοσκοπήσεις
Α: Ποιες δημοσκοπήσεις, ρε; Ποιος τις γαμάει, ρε, τις δημοσκοπήσεις; Τα νεανικά κοινά τα παρακολουθείς;
Β: Πρόεδρε, με συγχωρείτε, αλλά μου είπατε ν' αρχίσω από την αρχή
Α: Και ποια είναι η αρχή, μάνα μου, άμα δεν είναι τα νεανικά κοινά;
Β: Θεώρησα ότι θα μιλούσαμε για τους ψηφοφόρους.
Α: Πώς θα 'χω, μάνα μου, ψηφοφόρους, άμα τα χάσω τα νεανικά κοινά;
Β: Έχετε δίκιο, έχετε δίκιο.
Α: Δεν είμαι κάπα κάπα εγώ, μανάρι μου.
Β: Έχετε δίκιο, έχετε δίκιο.
Α: Τι να το κάνω το δίκιο μου, να το φάω; Δεν κατεβαίνει το πούστικο.
Β: Ναι, δεν κατεβαίνει, καταλαβαίνω.
Α: Με πνίγει. Με πνίγει το δίκιο μου, το καταλαβαίνεις;
Β: Το καταλαβαίνω, πρόεδρε.
Α: Δεν κατεβαίνει.
Β: Δεν κατεβαίνει, το καταλαβαίνω.
Α: Άντε να δούμε!
Β: Μπορώ;
Α: Μπορείς.
Β: Τι θα λέγατε κατ' αρχάς για κάποια ενίσχυση περιεχομένου;
Α: Σου είπα: Θέλω ν' αλλάξουμε στρατηγική.
Β: Ναι, το κατάλαβα αυτό.
Α: Το κατάλαβες, αλλά μου μιλάς για ενίσχυση περιεχομένου.
Β: “Κατ' αρχάς”, σας είπα.
Α: Μη μου λες όλο τα ίδια!
Β: Μπορούμε, αν θέλετε, να δούμε σταδιακά και τη ριζική αλλαγή του προγράμματος.
Α: Και τι είναι, ρε καριόλη, το πρόγραμμα του κόμματος ν' αλλάξει ριζικά;
Β: Αναφερόμουν
Α: Τι είμαι, ρε, εγώ, σοσιαλδημοκράτης είμαι;
Β: στο πρόγραμμα του σταθμού
Α: Ιερό και όσιο δεν έχεις, ρε πούστη! //
Β: πρόεδρε, όχι στο κόμμα. //
Α: Ιερό και όσιο δεν έχεις, ρε πούστη!
Β: Πρόεδρε, να σας εξηγήσω
Α: Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα.
Β: Μα, πρόεδρε
Α: Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα.
Β: Πρόεδρε
Α: Να μου πεις θέλω.
Β: Να σας πω. Να σας πω. Ό,τι θέλετε.
Α: Τον ύμνο,...
Β: Μάλιστα!
Α: όταν ακούς τον ύμνο,...
Β: Ναι!
Α: τον νιώθεις;
Β: Πώς, ασφαλώς, βέβαια! Ασφαλώς και τον νιώθω!
Α: Ποιον;
Β: Τον ύμνο.
Α: Δεν με παρακολουθείς!
Β: Πώς!
Α: Δεν με παρακολουθείς //
Β: Σας παρακολουθώ, πρόεδρε //
Α: Και με στεναχωρείς. //
Β: Σας παρακολουθώ, σας παρακολουθώ. //
Α: Με στεναχωρείς. //
Β: Απλώς είναι λίγο η ταχύτητα με την οποία
Α: Σε κουράζω;
Β: Όχι, όχι, δεν εννοούσα αυτό. //
Α: Δεν θέλω να σε κουράζω. //
Β: Όχι, όχι, πρόεδρε. //
Α: Αν είναι, να μου το πεις. //
Β: Κάθε άλλο. //
Α: Υπάρχει κι ο πάγκος. //
Β: Μα, τι λέτε, πρόεδρε!
Α: Υπάρχει κι ο πάγκος, λέω.
Β: Όχι, όχι! Απλώς πριν συνεχίσουμε
Α: Ναι;
Β: Πριν συνεχίσουμε, θα ήθελα να μου πείτε συγκεκριμένα
Α: Ναι;
Β: αν θέλετε, το εξής:
Α: Λέγε!
Β: Θέλετε να μιλήσουμε πρώτα για το κόμμα ή για το κανάλι;
Α: (Παύση.) Αυτό; Αυτό μόνο θες;
Β: Ναι, αυτό.
Α: Μπορείς να το επαναλάβεις, σε παρακαλώ;
Β: Από την αρχή;
Α: Από την αρχή, από το τέλος, απ' όπου θες.
Β: Θα ήθελα να μου πείτε συγκεκριμένα
Α: Ναι;
Β: αν θέλετε
Α: Ναι, ναι;
Β: το εξής:
Α: Μη μου τα μασάς, λέγε!
Β: Μα, γιατί να τα μασάω, πρόεδρε; //
Α: Λέγε! //
Β: Θέλετε να μιλήσουμε πρώτα για το κόμμα
Α: Ναι;
Β: ή για το κανάλι;
Α: Δεν το έπιασα το υπονοούμενο.
Β: Κανένα υπονοούμενο.
Α: Κανένα υπονοούμενο, ε;
Β: Κανένα υπονοούμενο. //
Α: Κανένα υπονοούμενο. //
Β: Ποιο υπονοούμενο;
Α: Τι σε ρώτησα, ρε, πριν;
Β: Πότε πριν;
Α: Πριν!
Β: Πριν... πριν... με ρωτήσατε
Α: Ναι;
Β: Με ρωτήσατε αν μπορώ να επαναλάβω αυτό που
Α: Πριν!
Β: Πιο πριν;
Α: Ναι, πιο πριν!
Β: Πιο πριν ... πιο πριν ... με ρωτήσατε ... αν με κουράζετε.
Α: Πριν!
Β: Πιο πριν;
Α: Πιο πριν!
Β: Πιο πριν ... πιο πριν ... με ρωτήσατε ... για τον ύμνο.
Α: Ποιον ύμνο;
Β: Του κόμματος.
Α: Του κόμματος.
Β: Του κόμματος.
Α: Την έχεις, δηλαδή, γραμμένη στ' αρχίδια σου την ομάδα; //
Β: Κύριε πρόεδρε //
Α: Στα παπάρια σου τα εισιτήρια; //
Β: Κύριε πρόεδρε //
Α: Σου βρωμάει ξαφνικά η φανέλα, μανάρι μου; //
Β: Με παρεξηγήσατε, κύριε πρόεδρε! //
Α: Εσύ με παρεξήγησες. Σε ξαναρωτάω, λοιπόν!
Β: Μάλιστα!
Α: Τον ύμνο,...
Β: Μάλιστα!
Α: όταν ακούς τον ύμνο,...
Β: Της ομάδας;
Α: Της ομάδας;
Β: Του κόμματος;
Α: Ο ύμνος είναι ύμνος, ρε πούστη άντρα! Και της ομάδας, και του κόμματος κι ο εθνικός.
Β: Κατάλαβα, κύριε πρόεδρε.
Α: Ένας είναι ο ύμνος, ρε καριόλη!
Β: Έχετε δίκιο, κύριε πρόεδρε!
Α: Λοιπόν, για να τελειώνουμε.
Β: Μάλιστα...
Α: Μία! Μία πρόταση έχεις να μου κάνεις που να με καλύπτει;
Β: Εννοείτε συνολικά;
Α: Συνολικά, ρωτάει ο μαλάκας!
Β: Μα -
Α: Άκου, αγορίνα μου: Έχεις 90!
Β: Ναι. //
Α: 90 δευτερόλεπτα έχεις. //
Β: Μάλιστα. //
Α: Ενάμισι λεπτό. //
Β: Μάλιστα. //
Α: Με το ρολόι. // (Παύση 90 δευτερολέπτων. Ακούγεται κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Ο Β ξεροκαταπίνει. Δυσκολεύεται.) Ακούω!
Β: Πρόεδρε, θα προβάλουμε πιο επιθετικά το φιλανθρωπικό σας έργο. Γέροι, γριές, πολύτεκνοι! Συσσίτια! Ορφανά! Άρρωστα παιδιά!
Α: (Παύση.) Κάβλα είσαι! (Σηκώνεται.) Γι' αυτό σ' αγαπάω, ρε πούστη! (Πλησιάζει τον Β.) Αποδίδεις στην πίεση. (Κάνει νόημα στον Β να σηκωθεί. Ο Β σηκώνεται. Τον αγκαλιάζει. Τον κοιτάζει κατά πρόσωπο:) Με έχεις φτιάξει άσχημα, ρε καριόλη. (Παύση, ενώ συνεχίζει να τον κοιτάζει.) Ξέρεις τι θέλω τώρα, ε; (Ο Α αμήχανος, κάνει διστακτικά νόημα με το κεφάλι “όχι”.) Έλα, μωρή κουφάλα, που δεν ξέρεις! (Παύση.) Έλα, πάμε μία τον ύμνο, να τον νιώσουμε! Τώρα! Εδώ! Μαζί!




Η σκηνή «Δε Πρέζιντεντ» είναι από την παράσταση Γκλόρυ Νταίηζ που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ «Ανοιχτή Σκηνή - Θεατρικές φωνές της πόλης» στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2019 από τη θεατρική ομάδα Άνθρωπος στη θάλασσα. Η παράσταση ανεβαίνει ξανά για 5 μόνο παραστάσεις, από τις 2 έως τις 7 Μαΐου, στο Studio Vis Motrix στη Θεσσαλονίκη.

Στο Δελτίο Τύπου της παράστασης αναφέρεται: 
«Μικρές σκηνές, τραγούδια, ιντερμέδια συνθέτουν την παράσταση Γκλόρυ Νταίηζ, που διακωμωδεί επεισόδια από τη ζωή σε μια χώρα με ένδοξο παρελθόν. Η παράσταση συνδέει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης: μια κοινωνία με ηττημένη ψυχολογία που εκφασίζεται. Αντλεί την αισθητική της από το γερμανικό καμπαρέ θέτοντας στο επίκεντρο την πολιτική σάτιρα. 
Ακροβατεί ανάμεσα στο γελοίο και το τραγικό, σχολιάζοντας παράλληλα τη θέση του καλλιτέχνη - σαλτιμπάγκου, που σαρκάζει την πραγματικότητα από τη θέση του περιθωρίου ενώ την ίδια στιγμή υποφέρει αποτελώντας μέρος της.
Τρεις περφόρμερ-κλόουν ρίχνονται πάνω στη σκηνή απόλυτα εκτεθειμένοι στα βλέμματα των θεατών. Αμήχανοι αλλά απόλυτα διαθέσιμοι, επιτελούν το ρόλο τους ως όργανα της ανατροπής, διακινδυνεύοντας συνεχώς να ανατραπούν οι ίδιοι».



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενα: Αλέξανδρος Κυπριώτης
Σκηνοθεσία: Κλαίρη Χριστοπούλου
Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου, Σόνια Σαμαρτζίδου, Αλέξανδρος Ζαφειριάδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Σόνια Σαμαρτζίδου
Κίνηση: Δέσποινα Καπουλίτσα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αθηνά Μπανάβα
Χειρισμός Κονσόλας Ήχου: Θένια Χριστάκου
Φωτογραφίες: Θανάσης Κριτσωτάκης
Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης
Παραγωγή: Ομάδα ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


Επί σκηνής:
Αλέξανδρος Ζαφειριάδης
Δέσποινα Καπουλίτσα
Κλαίρη Χριστοπούλου

Παραστάσεις: 2-7 Μαΐου 2019 εκτός Δευτέρας
Studio Vis Motrix (Έδισον 4)
Ώρα: 21:15, Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 8 ευρώ (μειωμένο: φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες)
Πληροφορίες & κρατήσεις: Τ. 693 401 5275, καθημερινά 5:00-8:00 μ.μ.

Πάνος Καραβίας, Νύχτα εγκληματική με πράσινους καπνούς κρυσταλλωμένους στον ορίζοντα

Σελέστ Πολυχρονιάδη, Μάνα και παιδιά. Μονοτυπία

[Απόσπασμα]

Βιδωμένος πάνω στο σανιδένιο πόδι του, έφευγε στο στριφτό ανήφορο σέρνοντας στα χώματα και στις πέτρες ένα παμπάλαιο παλτό, σωστή γελοιογραφία. Νιώσατε ποτέ τη λαχτάρα να τρέξετε και να μη μπορείτε, γιατί το ένα πόδι σας είναι σανιδένιο; Κι αντίς για σκιά, τον ακολουθούσαν —τον κυνηγούσαν— ένα πλήθος σιγανές φωνές. Κρατούσαν ξύλινους σταυρούς, τους ύψωναν και τους κατέβαζαν εντελώς άρρυθμα, γράφοντας κάτι ονόματα χωρίς νόημα στο μαύρο βάθος. Μια λιτανεία από ξύλινους σταυρούς. Τον κυνηγούσαν οι ολολυγμοί της νύχτας, καθώς αναρρίπιζαν τα κρόταλά τους σε άδειες καπνοδόχους.
Κι ήταν η νύχτα με πράσινους καπνούς κρυσταλλωμένους στον ορίζοντα. Μια νύχτα εγκληματική γεμάτη ενέδρες, που ήταν μάταιο να υποτιμάς τη σημασία των μικρών τρόμων. Μια νύχτα που τον έσπρωχνε ολοένα πιο τυφλά, ώσπου έφτασε τέλος στο βράχο του με την επιθυμία να κρυφτεί, να κουρνιάσει, να ησυχάσει. Μα τόσο ψηλός που ήταν ξεπερνούσε το βράχο, κι αν άνοιγε τα χέρια του θα φιλοτεχνούσε το σχήμα ενός πελώριου ξύλινου σταυρού, ενός εσταυρωμένου πάνω απ’ το πέλαγος. Αμέτρητες πολεμικές σημαίες κυμάτιζαν στο πέλαγος. Και στάθηκε κάπως δισταχτικά, είτε για ν’ ακούσει κάποια σειρήνα που τραγουδούσε, είτε για να κοιτάξει ένα σμάρι πελαργών που έφευγαν στο Νότο, όπως στα όνειρά μου. Μα τον συνεπήρε πάλι η ανησυχία εκείνη για τις καρίνες των πλοίων πάνω στα μεγάλα κύματα. Έσπαζαν τόσο εύκολα, τον τελευταίο καιρό, τόσο αποτρόπαια, οι καρίνες των πλοίων στα κύματα. Κι ήταν γεμάτη από πλοία η θάλασσα. Στο λιμάνι σκοτείνιαζαν αμέτρητες πολεμικές σημαίες. Σκηνοθεσία που ταίριαζε ίσως για να στηρίξει το ένα πόδι του στο βράχο, τον αγκώνα στο διπλωμένο γόνατο, το πρόσωπο μέσα στα χέρια και ν’ αφήσει τα δάκρυά του να χυθούν ρομαντικά, μαζί με τα μάτια του, στο πέλαγος. Μα είδατε ποτέ άνθρωπο με μονοκόμματο ξύλινο πόδι, να το στηρίζει πάνω σε οποιονδήποτε βράχο; Ήταν αδύνατο ακόμα και να το κρύψει, μολονότι είχε συρράψει, γι’ αυτόν και μόνο το σκοπό, ένα σωρό κουρέλια που έδιναν ένα αφύσικο μάκρος στο ελεεινά τριμμένο παλτό του, και κρέμονταν ως τις πέτρες και τα χώματα του δρόμου. Γιατί ο άνεμος που βογγούσε, το κόλλησε απάνω του, βγάζοντας σ’ έκγλυφη φόρμα, σαν κραυγή στο θάλαμο των ετοιμοθάνατων, το ξύλινο πόδι του. Του θύμισε μάλιστα τον πραγματικό ρόλο του κι έκανε να σκύψει να υποκλιθεί, καθώς το προσδιορίζει το πρωτόκολλο. Όμως το σανίδι έτριξε αποτρόπαια κι ανατινάχτηκε το ελατήριο, που τον υποχρέωσε να τεντωθεί μελοδραματικά στην κάθετη στάση του. Ο κύριος Αμπρόζιους Καπς είχε μειδιάσει με συγκατάβαση, όταν τον είδε, και του είχε ψιθυρίσει — σα μέσα στη νύχτα και μέσα στον άνεμο:

— Θα σας είναι δύσκολο, δε νομίζετε;
— Ναι, μα βέβαια θα κάνω ό,τι μπορώ για την ευγένειά σας…
— Ύστερα, είναι και η στολή.
— Η στολή… Αλήθεια, δεν το σκέφθηκα, δεν το σκέφθηκα… Θα ’πρεπε να ’ναι στολή θυρωρού, ή με οριζόντιες ραβδώσεις;
— Θυρωρού, θυρωρού. Πρόκειται όμως περί ειδικής περιπτώσεως που προβλέπει ο κανονισμός του ιδρύματος.
— Μήπως θα μπορούσα να φορέσω τη στρατιωτική μου στολή, και με μετάλλιο ανδρείας, εξοχώτατε;
— Ίσως, μα δυστυχώς, θα πρέπει να τη βάψετε μαύρη.

Μέσα στη νύχτα και στον άνεμο πέρασε κάποιος φτωχός ανθρωπάκος που κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του ένα νεκρό βρέφος. Βημάτιζε αργά, προσεχτικά ενάντια στον άνεμο, προσέχοντας μη σκοντάψει από τη σύγχυση της επίσημης αυτής στιγμής — όπως όταν πάνε να παρουσιάσουν τα δώρα, ψωμί κι αλάτι υποταγής στο νικητή. Η γυναίκα που τον ακολουθούσε από κοντά, χτυπούσε με τις τόσες–δα μικρούλες γροθιές της το φασματικό κεφάλι της, στο ρυθμό του βήματός του, κι έστελνε το βλέμμα της στους πελαργούς που χάνονταν κοπαδιαστά στον ορίζοντα, γίνονταν ένα με τους πράσινους καπνούς που σκέπαζαν το λειψό φεγγάρι με απανωτά μαύρα βέλα. Σταμάτησαν κι οι δυο στον πιο ψηλό βράχο της ακτής, την τελευταία τους πρόθεση. Μα οι ώρες διαδέχονταν η μια την άλλη και δε γινόταν τίποτα. Σώνει και καλά, φαίνονταν πως δεν ήθελαν, δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να πετάξουν το νεκρό μωρό στη θάλασσα. Ώσπου τέλος το άρπαξε μέσα από τα χέρια τους ο ίδιος ο άνεμος. Παρακολούθησαν τότε αγκαλιασμένοι, τις κυματιστές καμπύλες που έγραψε, πέφτοντας στον χαίνοντα πόντο. Ύστερα κοιτάχτηκαν απορώντας, και γύρισαν να τον κοιτάξουν, ποιος ξέρει γιατί. Φαίνονταν έτσι σα να του ζητούσαν κάτι που έχασαν. Αλλά μάλλον θα τον πήραν για κάποιο φάντασμα —πανύψηλος κι ασάλευτος καθώς ήταν μεσ’ στο μακρύ κουρελιασμένο παλτό του— και θα ’πρεπε να σκέφτηκαν μήπως ήταν καιρός να τρομάξουν.

[...]




Το βιβλίο του Πάνου Καραβία Νύχτα εγκληματική με πράσινους καπνούς κρυσταλλωμένους στον ορίζοντα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σκαρίφημα. Από την έκδοση αυτή είναι και η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση.

Στην εισαγωγική παρουσίαση της νουβέλας ο Στέφανος Ροζάνης σημειώνει μεταξύ άλλων: «Στην “τραγωδία του πεπρωμένου” του Πάνου Καραβία, ο κόσμος μεταλλάσσεται σε φαντασίωμα, σε σπασμωδική σκηνή που παίζεται με κούκλες. Η εγκληματική νύχτα “με πράσινους καπνούς κρυσταλλωμένους στον ορίζοντα” είναι μια Γ κ ο υ έ ρ ν ι κ α του λόγου, γεννημένη από το εφιαλτικό σκηνικό του πολέμου, που κάθε στιγμή διεκδικεί την εσωτερική της αλήθεια ανακαλύπτοντας τους μικρούς τρόμους μέσα στον μεγάλο φόβο, μέσα στη φρίκη των σπλάχνων που εκτρωματικά φωτίζουν την εικόνα του κόσμου ανελέητη. Αυτή η Γ κ ο υ έ ρ ν ι κ α του λόγου αναπαράγει τα ανδρείκελα στη θέση των αλλοτινών ωραίων ανθρώπων, τα στήνει ως μόνη παρουσία πάνω στο ξύλινο πόδι τους, και αρχίζει τον μακάβριο χορό μιας περιπέτειας χωρίς περιπέτεια».

Η νουβέλα γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Εστία τον Ιούνιο του 1957 με το ψευδώνυμο Π. Καλέργης και με την υποσημείωση: «Γράφτηκε τον καιρό της κατοχής, κι ήταν έτοιμο να δημοσιευτεί στο περιοδικό Γράμματα”. Την τελευταία στιγμή το σταμάτησε η χιτλερική λογοκρισία και τα δοκίμια έφτασαν ως τον διευθυντή τύπου Schwörbel που αξίωσε την αφαίρεση τμημάτων του κειμένου. Ο συγγραφεύς το απέσυρε κι έμεινε ίσαμε σήμερα ανέκδοτο».

Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του Πάνου Καραβία και δείτε ποια βιβλία του κυκλοφορούν στα Ελληνικά.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails