Γλυκερία Μπασδέκη, Ο ύμνος της ζητιανιάς

Käthe Kollwitz, Bettelnde (1924)



Είναι σπουδαία τέχνη η ζητιανιά

Δε δίνει ο πάσα ένας τον παρά

Δε σου χαρίζει το προπέρσυνο παλτό

Δε χαλαλίζει το ληγμένο φαγητό

Πρέπει να είσαι της υπομονής

Να επιμένεις και να εκλιπαρείς

Στις βίλες να τη στήνεις στωικά

Μέχρι να βγει η πλούσια κερά

Το χώμα που πατάει να το γλείψεις

Στο πρώτο κλώτσημα μην υποκύψεις

Δε θέλει εγωισμούς και χαζομάρες

Θα δουν τα μάτια σου πολλές τρομάρες

Θα προσκυνήσεις για να ελεηθείς

Μα στην ουσία θα’σαι εσύ ο νικητής!

 

 

 

 

 

Το ποίημα «Ο ύμνος της ζητιανιάς» είναι από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή της Γλυκερίας Μπασδέκη Μία βοήθεια, παρακαλώ!, η οποία θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Bibliothèque.  

Η Logotexnia21 την ευχαριστεί πολύ για την άδεια δημοσίευσης με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Η Γλυκερία Μπασδέκη γεννήθηκε στη Λάρισα, ζει στην Ξάνθη και διδάσκει στο Εσπερινό λύκειο. 

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Είναι επικίνδυνο ν' ανοίγεις την πόρτα σου σε άγνωστες μικρές (Πλέθρον, 1989), Σύρε καλέ την άλυσον (Ενδυμίων, 2012), η οποία επανεκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2014 από τις εκδόσεις Bibliothèque.  Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και η τελευταία της ποιητική συλλογή Η Θεόδωρος Κολοκοτρώνη.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά και στα Αγγλικά και έχουν συμπεριληφθεί στη συλλογή σύγχρονης ελληνικής ποίησης Austerity Measures που κυκλοφόρησε από την Penguin Random House UK. 

Έχει επίσης γράψει διηγήματα και έχει συμμετάσχει στις συλλογικές εκδόσεις Πρώτη γραφή (Μίνωας, 2001), 13 νέοι συγγραφείς (Νεφέλη, 2002) και 11 λέξεις (Εκδόσεις Καλέντης, 2013). 

Τα θεατρικά έργα της (ΣΤΕΛΛΑ travel: η γη της απαγγελίας, Ραμόνα travel / η γη της καλοσύνης, Donna abbandonata ή πολύ με στεναχωρήσατε κύριε Γιώργο μου και αχ! /(ξανα)διαβάζοντας την Κερένια κούκλα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου) έχουν εκδοθεί στο συλλεκτικό τόμο Τέσσερα θεατρικά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bibliothèque.

Στις 27 Απριλίου 2018 θα ανέβει στην Εθνική Λυρική Σκηνή η μπαρόκ όπερα του Χένρυ Πέρσελ Η βασίλισσα των ξωτικών σε μουσική διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη / bijoux de kant και απόδοση στίχων της Γλυκερίας Μπασδέκη.

Δείτε όλες τις δημοσιεύσεις ποιημάτων, διηγημάτων και αποσπασμάτων από τα θεατρικά έργα της Γλυκερίας Μπασδέκη στις σελίδες της Logotexnia21 εδώ.

 

 

Μαρία Γιαγιάννου, Κλάρα Σούμαν - Τα χαρισματικά πρόσωπα μιας υπερμαριονέτας

2

[…]

Γυναίκα η δημιουργός


ΚΛΑΡΑ: Έχω πολλά χέρια. Ναι. Τα βλέπετε για δύο, αλλά... έχω πολλά χέρια. Θα σας το αποδείξω.
Με το ένα παίζω το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο για αριστερό και με το άλλο χαϊδεύω την φουσκωμένη μου κοιλιά. Με το τρίτο ανακατεύω τη μοσχαρόσουπα και με το τέταρτο γυρίζω την 100η σελίδα της Παναγίας των Παρισίων. Με το πέμπτο κολλάω τα γραμματόσημα στις προσκλήσεις της 30ης συναυλίας μου και με το έκτο πουδράρω τη μύτη μου. Βλέπετε; Έχω τόσα πολλά χέρια. Με το έβδομο υπογράφω συμβόλαιο αγοράς σπιτιού και με το όγδοο το σκίζω. Με το ένατο αγγίζω ευλαβικά τις νότες στο κοντσέρτο για βιολοντσέλο έργο 129 του Ρόμπερτ και με το δέκατο μετρώ τον πυρετό στο φλεγόμενο μέτωπό του. Με το ενδέκατο κρατάω το μωρό και με το δωδέκατο χαϊδεύω τη φουσκωμένη μου κοιλίτσα. Με το δέκατο τρίτο χαϊδεύω την κοιλιά μου που ξαναφουσκώνει. Με το δέκατο τέταρτο τρίβω τη μέση μου που πονάει καθώς η κοιλιά μου –ω τι θαύμα– ξαναφουσκώνει. Με το δέκατο πέμπτο χαϊδεύω τα ισχία μου που ανοίγουν για να υποδεχτούν το πέμπτο μου μωρό και με το δέκατο έβδομο κλείνω για πάντα τα μάτια του μικρού μου γιου. Με το δέκατο όγδοο στρώνω την κούνια του νέου μωρού που περιμένω. Με το δέκατο ένατο τι κάνω; Ό,τι κάνω και με το εικοστό. Χαϊδεύω την κοιλιά μου που φουσκώνει και ξαναφουσκώνει σαν το πανί του καραβιού στον άνεμο της αγάπης του. Της πολύ γόνιμης αγάπης του. Με το εικοστό πρώτο μου χέρι όμως – α, αυτό το χέρι είναι ίσως και το αγαπημένο μου – διατρέχω τον Άτλαντα. Το ξαμολάω σαν ζωάκι που ψάχνει για τροφή πάνω στο χάρτη και βάζω σημαιάκια στις πόλεις της Γερμανίας και της Αγγλίας και της Γαλλίας και της Ολλανδίας. Εκεί όπου τα εικοσιένα χέρια μου δίνουν περιοδείες και κάνουν τον κόσμο να παραληρεί.

Να κλείσω τις ημερομηνίες και τον χώρο των συναυλιών – τικ
Να κανονίσω το νοίκι των αιθουσών – τικ
Να συμφωνήσω για το τύπωμα των εισιτηρίων – τικ
Να αναλάβω και την πώλησή τους – τικ
Να φροντίσω την αποστολή των προσκλήσεων – τικ
Να συνεννοηθώ για το τύπωμα των προγραμμάτων – τικ
Να διαρθρώσω το πρόγραμμα, ανάλογα με τα γνωστά γούστα του κοινού - τικ
Να συμπεριλάβω ό,τι θα ήθελαν να ακούσουν και οι ειδικοί - τικ
Να μην ξεχάσω να βρω κουρδιστές – έναν επίσημο και έναν εφεδρικό - τικ
Οπωσδήποτε να επικοινωνήσω με τον φορτοεκφορτωτή του πιάνου – τικ
Να σημειώσω τις επισκέψεις που πρέπει να κάνω αυτό το διάστημα – τικ
Κάθε απόγευμα να είμαι έτοιμη να δεχτώ επισκέπτες – τικ
Να φτιάξω πτι-φουρ για να υπάρχουν - τικ
Να αγνοήσω τα γράμματα του πατέρα. Θέλει να αποτύχω, για να με τιμωρήσει:
α) που τα καταφέρνω και χωρίς αυτόν – τικ και
β) που αποφάσισα να παντρευτώ τον Ρόμπερτ – τικ


Τέλος, να απαντήσω στον Ρόμπερτ με μαεστρία. Να τον καθησυχάσω και να του γράψω πως δεν τα πάω και τόσο καλά, για να πάρει δύναμη. Δεν είναι ωραίο να ζηλεύει ο αγαπημένος σου, πρέπει να τον προστατεύεις από περιττές πίκρες – τικ

Καταλαβαίνω ότι όλοι μας έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε. Αλλά εγώ το παραξήλωσα. Είμαι ο άνθρωπος πολυεργαλείο. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το διεκπεραιώνω με μαεστρία. Με άλλα λόγια, είμαι η γυναίκα-δημιουργός. Σας έχουν πει πως δεν υπάρχω γι’ αυτό δεν με αναγνωρίζετε. Σας έχουν πει ότι το είδος αυτό είναι φανταστικό, σαν τον μονόκερο. Ιδού λοιπόν ένας μονόκερος.

Να μην ξεχάσω να βρω πεταλωτή. Τικ.

[…]


Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το τρίτο θεατρικό έργο της Μαρίας Γιαγιάννου Κλάρα Σούμαν - Τα χαρισματικά πρόσωπα μιας υπερμαριονέτας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι και θα παίζεται στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 27 Μαρτίου 2018. Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα της Μαρίας Γιαγιάννου και δείτε ποια άλλα βιβλία της κυκλοφορούν.


Συντελεστές της παράστασης
Συγγραφέας: Μαρία Γιαγιάννου
Σύλληψη | Σκηνοθεσία | Δραματουργία: Μιλτιάδης Φιορέντζης
Συνεργάτης Δραματουργίας | Διαμόρφωση πρόβας: Μαρία Όλγα Αθηναίου
Σκηνογραφία | Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Γλυπτική: Περικλής Πραβήτας
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Ηχητικός σχεδιασμός: Νίκος Παλαμάρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αριάννα Χατζηγαλανού
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Promo teaser: Χρυσάνθη Μπαδέκα

Ερμηνεύουν:
Πιανίστρια: Βικτωρία Κιαζίμη
Βαρύτονος: Νικόλας Καραγκιαούρης
Ηθοποιοί: Μαρία Όλγα Αθηναίου, Μιλτιάδης Φιορέντζης

Θοδωρής Γκόνης, Υπηρεσία αφύπνισης

Foto by SO LE

Γιατί δε βάζεις την αφύπνιση, εύκολο είναι, βρίσκεις στο μενού «ατζέντα», ανοίγεις, πας «ώρα αφύπνισης», γράφεις την ώρα που θέλεις, πατάς αποθήκευση, ok. Βλέπεις και το χρυσό, πονηρό καμπανάκι με το γλωσσίδι του, έτοιμο να κουδουνίσει την ώρα που εσύ διέταξες, πάνω δεξιά στην οθόνη, κλείνεις το τηλέφωνο, κοιμάσαι τον ύπνο του Δικαίου. Γιατί να υποχρεώνεσαι και να ταλαιπωρείς τους ανθρώπους;

Μάλιστα, ωραία τα λες, ωραία τα έχεις μάθει. Απλό είναι, πράγματι, παιχνιδάκι, έλα, όμως, που εγώ έχω μάθει αλλιώς και δεν μπορώ έτσι. Θέλω άνθρωπο, θέλω φωνή, φιλί, χάιδεμα, γαργάλημα, κελάδημα, λάλημα και μια και δυο και τρεις φορές τον Πετεινό. Θέλω φρουρό, σκοπό, θαλαμοφύλακα, σκεπαστή, προστάτη, φύλακα, αρχάγγελο με τη ρομφαία. Θέλω τη μάνα μου. Θέλω να κολλάς χαρτάκια, χρωματιστά με την ώρα που σου ζήτησα -που πρέπει να σηκωθώ-  στο ψυγείο με μαγνητάκια, στον καθρέφτη, στον υπολογιστή σου, στην ψυχή σου, να τα κοιτάς, να μη με ξεχνάς. Θέλω να δουλεύεις, να μιλάς ψιθυριστά, να τραγουδάς, να περπατάς, τα τραγούδια που αγαπάς, να βλέπεις χαμηλά τηλεόραση, να καπνίζεις όσο θες τώρα που απαγορεύεται, νερά να τρέχουν σιγανά, να μαγειρεύεις, να θολώνουν τα τζάμια να γράφεις τ’ όνομά μου, να με γυρεύεις. Θέλω να έχεις την έννοια, τόσα γίνονται την ώρα του ύπνου, έρχεται η φωτιά, το κλάμα, το αναφιλητό, ο καημός, ο σεισμός, ο κεραυνός, ο κλέφτης, ο ψεύτης, τ’ όνειρο, ο εφιάλτης, ο χωρισμός. Θέλω να σε βλέπω κρυφά, να λαγοκοιμάμαι, να κάνω πως κοιμάμαι, να κατασκοπεύω, τα όλα σου, τα ωραία σου, να τα λιώνω, να τα εξαργυρώνω, να τα παίρνω, να τα βάζω, να τα στρώνω, να τα τρώω, να ταΐζω τον ύπνο μου, τα όνειρά μου.

Θέλω άνθρωπο, κι αν πρέπει, αν είναι ανάγκη να είσαι έξω στους δρόμους, στις  δουλειές, να αλλάζεις χέρι στο ρολόι σου να με θυμάσαι, να μην ξεχνάς, να με φοράς, να περνάς, να διπλώνεις, το λαστιχάκι απ’ τα μαλλιά σου στον αντίχειρα, να με μασάς, να με σαλιώνεις, να με δαγκώνεις. Αν ακούς ασθενοφόρο, πυροσβεστικό, σειρήνα, να αυτιάζεσαι, να νοιάζεσαι, να μου τηλεφωνείς στο σταθερό, τον πιο κρυφό μας αριθμό-δεσμό. Να με ρωτάς όλα καλά;, ν’ αλλάζω, να στάζω σάλιο στο άλλο μου πλευρό. Σ’ αγαπώ.

Κι αν είσαι μακριά, πολύ μακριά, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, με άλλη ώρα, με άλλον άνθρωπο -κούφια η ώρα- σε άλλη ήπειρο, στην ξενιτιά, με χρόνο ανάποδο, χειμώνα εκεί, το καλοκαίρι εδώ, να ξέρεις, να γνωρίζεις, να αφαιρείς, να αθροίζεις,   διαφορές και αλλαγές. Δείκτες και λεπτοδείκτες. Αριθμούς.  Να με ξυπνάς, να μου χτυπάς, με τα μεγάλα του κόσμου τα ρολόγια, με τα δικά σου λόγια. Να με ξυπνάς, εσύ, εσύ που ξέρεις, που κρατάς, που κυβερνάς, που ορίζεις, καθορίζεις, ρυθμίζεις, γνωρίζεις, κανονίζεις τις  ώρες μου, τις μέρες μου, τα χρόνια. Βροχές και χιόνια. Ολόλευκα σεντόνια.



GONHS_DIHGHMATA17



Το παραπάνω διήγημα, πεζό κείμενο ή πεζοποίημα με τον τίτλο “Υπηρεσία αφύπνισης” είναι από τη συλλογή διηγημάτων του Θοδωρή Γκόνη Εφτά λευκά πουκάμισα (εκδόσεις Άγρα, 2017).

Διαβάστε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του Θοδωρή Γκόνη και δείτε ποια άλλα βιβλία του κυκλοφορούν.


Ελευθερία Τσίτσα, Peter, a Young English Girl


brooks_peter-a-young-english-girl

Κάθε λεπτομέρεια που φωτίζω
συμπληρώνει σιγά σιγά την εικόνα.

Εκείνη ποζάρει περήφανη, εμφανώς αυτάρκης.
Μοιάζει να έχει τακτοποιήσει τα πάντα –
λογαριασμούς, οικογενειακές υποθέσεις, έρωτες.
Δεν είναι πια νέα, όμως το πρόσωπό της
αναδίδει μια αδιόρατη φρεσκάδα∙
το βλέμμα της είναι διφορούμενο,
μοιάζει θλιμμένο, αλαζονικό θα έλεγε κάποιος.

Ακολουθώ πιστά τις υποδείξεις της ζωγράφου,
πρέπει όλα να είναι σωστά:
η στάση, η γωνία, οι σκιάσεις,
ακόμα και τα κουμπιά στην απόχρωση του χρυσού,
αυτά που θα χαρίσουν στο έργο την ιδιαίτερη υπόστασή του.

Προτιμώ την αριστερή πλευρά της
και ας έχει εκείνη αντίθετη άποψη.
Δεν θα ’θελα το μαύρο των μαλλιών της
να διακόπτεται από μια λευκή χωρίστρα.

Στο τέλος αυτό που αντικρίζει επάνω μου την ξενίζει:
μια μορφή ανδρόγυνη που δεν κοιτάζει καν τον θεατή,
λες και περιφρονεί την άποψή του.

Αυτή είμαι λοιπόν;
Ένα κοστούμι; Μια γραβάτα ορίζει τη φύση μου;
Με μια λέξη ξεμπερδεύει κανείς;

Όχι,
αλλά ξέρεις πολλά νεαρά κορίτσια
που να τα λένε Πέτρο;





Watermark 

Το παραπάνω ποίημα είναι από τη νέα ποιητική συλλογή της Ελευθερίας Τσίτσα Μετά, ραντεβού στις τουλίπες (Εκδόσεις Πατάκη, 2018).
Η Ελευθερία Τσίτσα γεννήθηκε το 1967 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία. Είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια Αγγλικών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Στο μείον δύο, κυκλοφόρησε το 2013 από τις Εκδόσεις Ιωλκός. Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται επίσης στις συλλογικές εκδόσεις Μαραθωνοδρόμοι και Η ποίηση συναντά την ποίηση.
Στις σελίδες της Logotexnia21 δημοσιεύονται επίσης 3 ποιήματα από την πρώτη ποιητική συλλογή της, το πεζοποίημα «Η φωλιά» και τα ποιήματα της «Πιθανή εξήγηση» και «Φυλής 137».

Jenny Erpenbeck, Ιστορία του γερασμένου παιδιού


[Αποσπάσματα]

























Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από τη δραματοποιημένη ανάγνωση ολόκληρης της νουβέλας Ιστορία του γερασμένου παιδιού της Τζέννυ Έρπενμπεκ, που πραγματοποιήθηκε για μία ημέρα, την 21η Σεπτεμβρίου 2016, στο Ινστιτούτο Goethe της Αθήνας, με τον γενικό τίτλο “Jenny Erpenbeck, Ιστορία του γερασμένου παιδιού / Έτσι άρχισαν όλα”. 



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Τζέννυ Έρπενμπεκ, Ιστορία του γερασμένου παιδιού (μτφρ. Αλέξανδρος Κυπριώτης, Εκδόσεις Ίνδικτος 2004)
Σκηνοθετική επιμέλεια: Στέφανος Ντρέκος
Ηχοτοπίο: Κωνσταντίνος Βήτα
Σκίτσο: Στέλλα Σαρηγιαννίδου
Τεχνική επιμέλεια: Νίκος Δημητρακάκος
Βίντεο: Δημήτρης Μαυροκέφαλος
Διάβασαν οι ηθοποιοί: Μαρία Γεωργιάδου, Ελένη Μολέσκη, Ιωάννα Ραμπαούνη
Ηχογραφημένη φωνή: Ρίτα Λυτού



Θανάσης Δ. Σταμούλης, Ab Ovo

Geopoliticus Child Watching the Birth of the New Man, 1943 by Dali

Το φως του νοσοκομείου είναι τόσο λευκό που δεν μπορείς να το κοιτάξεις. Πέφτει στους τοίχους και αποκαλύπτει τη βρομιά. Δαχτυλιές, φλέματα, προσευχές. Όλα συσσωρεύονται κάτω από το λευκό φως και πολλαπλασιάζονται. Και άμα ανοίξεις τα παράθυρα, το λευκό φως εγκλωβίζεται. Δεν καταφέρνει να βρει διέξοδο. Εγκλωβίζεται στους τοίχους και θαμπώνει. Μετά κυλά στους ανθρώπους και γίνεται αγιάτρευτη αρρώστια.

Η γυναίκα του τελευταίου θαλάμου έχει καταπιεί το λευκό φως. Πεθαίνει. Το λευκό φως έκαψε τα σωθικά της και το πάγκρεάς της αρνείται τη σωτηρία. Κάθε ώρα που περνά καταρρέει μέσα στο σώμα της. Η κατάρρευση είναι αργή. Προκαλεί αφόρητους πόνους. Δίπλα στη καταρρέουσα γυναίκα υπάρχει ένας σύζυγος και δύο κόρες. Της κρατούν το χέρι αλλά δεν κατανοούν τον πόνο της. Και η γυναίκα δεν κατανοεί την επαφή. Προτιμά να παραληρεί. Βρίζει ακατάπαυστα και φαντάζεται ζωές που δεν έχει ζήσει. Και στις φλέβες το αίμα της βράζει. Από το ανοιχτό παράθυρο, ο καλοκαιριάτικος ήλιος πέφτει στο δέρμα της και γίνεται ακατέβατος πυρετός.

Το πάγκρεας της γυναίκας καταρρέει τέσσερις ημέρες. Ο Τάκης όταν βγαίνει από τον θάλαμο λέει στους συγγενείς πως δεν υπάρχει γυρισμός. Ο σύζυγος τον πιστεύει επειδή εμπιστεύεται την ιατρική στολή του. Οι κόρες τον κοιτούν καχύποπτα. Θεωρούν πως σφάλει.

Ο Τάκης γεμίζει το αίμα της γυναίκας παυσίπονα. Προσπαθεί να μετριάσει τον πόνο. Θεωρεί πως έτσι ο θάνατός της θα είναι ανώδυνος.

Την έκτη μέρα, η γυναίκα σιωπά. Οι βρισιές στεγνώνουν και γίνονται σκασμένα χείλια. Ο σύζυγος δεν μπαίνει πια στον θάλαμο. Κάθεται στον διάδρομο και διπλώνει την κοιλιά του επάνω στο περβάζι ενός ανοιχτού παραθύρου. Οι κόρες, όμως, στέκονται δίπλα στο σκασμένο στόμα και στις μασχάλες τους βάζουν παγωμένες κομπρέσες. Ο πυρετός της γυναίκας όμως δεν πέφτει. Είναι σταθερός και γίνεται μουσκεμένες γάζες.

Όταν ξημερώνει η όγδοη ημέρα, η γυναίκα δεν έχει πια στόμα, μάτια, πρόσωπο. Μόνο ρυτίδες που ανήκουν στον πόνο έχει. Και όταν ανοίγει λίγο το στόμα της, μυρίζεις την κατάρρευση. Και οι λέξεις που λέει δεν εμπεριέχουν ελπίδα αλλά αλαλαγμό. Δεν λέει: θέλω να ζήσω, αλλά ψελλίζει: φτώχεια.

Ο σύζυγος στον διάδρομο είναι μακριά. Δεν ακούει τη φωνή. Πιάνει τις κουτσουλιές των περιστεριών με τα χοντρά του δάχτυλα και τις συνθλίβει. Οι κόρες μέσα στον θάλαμο, όμως, όταν ακούνε τη μάνα τους να λέει: φτώχεια, αναθαρρούν. Πιστεύουν πως επιστρέφει στη ζωή.

Καθώς η γυναίκα ξεψυχούσε, άνοιξε τα μάτια. Κοίταξε τις κόρες της και είπε: φτωχοί συγγενείς.





Ab OVo.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τη νουβέλα του Θανάση Δ. Σταμούλη (γεν. 1978) Ab Ovo, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ποταμός το 2017. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Θανάση Δ. Σταμούλη.

Με το πρώτο του βιβλίο, Η σκιά στο δέντρο, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ποταμός το 2016, ήταν στη μικρή λίστα υποψηφίων για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του Αναγνώστη.


LinkWithin

Related Posts with Thumbnails