Κάθε λεπτομέρεια που φωτίζω
συμπληρώνει σιγά σιγά την εικόνα.
Εκείνη ποζάρει περήφανη, εμφανώς αυτάρκης.
Μοιάζει να έχει τακτοποιήσει τα πάντα –
λογαριασμούς, οικογενειακές υποθέσεις, έρωτες.
Δεν είναι πια νέα, όμως το πρόσωπό της
αναδίδει μια αδιόρατη φρεσκάδα∙
το βλέμμα της είναι διφορούμενο,
μοιάζει θλιμμένο, αλαζονικό θα έλεγε κάποιος.
Ακολουθώ πιστά τις υποδείξεις της ζωγράφου,
πρέπει όλα να είναι σωστά:
η στάση, η γωνία, οι σκιάσεις,
ακόμα και τα κουμπιά στην απόχρωση του χρυσού,
αυτά που θα χαρίσουν στο έργο την ιδιαίτερη υπόστασή του.
Προτιμώ την αριστερή πλευρά της
και ας έχει εκείνη αντίθετη άποψη.
Δεν θα ’θελα το μαύρο των μαλλιών της
να διακόπτεται από μια λευκή χωρίστρα.
Στο τέλος αυτό που αντικρίζει επάνω μου την ξενίζει:
μια μορφή ανδρόγυνη που δεν κοιτάζει καν τον θεατή,
λες και περιφρονεί την άποψή του.
Αυτή είμαι λοιπόν;
Ένα κοστούμι; Μια γραβάτα ορίζει τη φύση μου;
Με μια λέξη ξεμπερδεύει κανείς;
Όχι,
αλλά ξέρεις πολλά νεαρά κορίτσια
που να τα λένε Πέτρο;
Το παραπάνω ποίημα είναι από τη νέα ποιητική συλλογή της Ελευθερίας Τσίτσα Μετά, ραντεβού στις τουλίπες (Εκδόσεις Πατάκη, 2018).
Η Ελευθερία Τσίτσα γεννήθηκε το 1967 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία. Είναι μεταφράστρια και καθηγήτρια Αγγλικών. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Στο μείον δύο, κυκλοφόρησε το 2013 από τις Εκδόσεις Ιωλκός. Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται επίσης στις συλλογικές εκδόσεις Μαραθωνοδρόμοι και Η ποίηση συναντά την ποίηση.
Στις σελίδες της Logotexnia21 δημοσιεύονται επίσης 3 ποιήματα από την πρώτη ποιητική συλλογή της, το πεζοποίημα «Η φωλιά» και τα ποιήματα της «Πιθανή εξήγηση» και «Φυλής 137».
