Η ΝΥΧΤΑ
Αγαπώ τη νύχτα
τη βαριά πυκνότητά της
την ταραχή του πόθου της
γεμάτου πλάσματα του παρελθόντος
που ξαναζούν σαν φαντάσματα
στις γωνιές σκοτεινών δέντρων.
Αγαπώ τη νύχτα τη βιαστική
γαλάζια γεμάτη ψιθύρους ασύλληπτη
τη νύχτα την ταραχοποιό των σωμάτων
όταν ελευθερώνονται τα θηρία του πόθου
ουρλιάζουν οι σειρήνες του πόνου
και μουγκρίζει η ανησυχία των χήρων.
Αγαπώ τη νύχτα που έχει σακούλες κάτω από τα μάτια
άυπνη παλλόμενη
νύχτα από παραισθησιογόνα και σκιές
όταν κανένας δεν γνωρίζει κανέναν
και οποιοσδήποτε μπορεί να είναι το σκοτεινό
αντικείμενο του πόθου
οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει τα ρούχα που πιο πολύ αγαπώ
ή να γδυθεί στο προστατευτικό σκιόφως του δωματίου
προσποιούμενος πως είναι εκείνη που πιο πολύ αγαπώ.
Τη νύχτα τη γεμάτη ψέματα
προσωπεία μεταμφιέσεις
κακούς στίχους
νύχτες από σιλικόνη και μοναξιά
θολές από ανικανοποίητες επιθυμίες
από παλιές λαχτάρες αναστημένες.
Αγαπώ τη νύχτα
αθέατων κυνηγών
που σεργιανίζουν στους δρόμους
στις αποβάθρες
στα χαμόσπιτα
αναζητώντας την πρόσκαιρη λεία
το μοναδικό θήραμα που θα τους κατακρημνίσει
στον θάνατο
στη λήθη
που θα τους οδηγήσει μέσα από παραισθησιογόνα
και αλκοόλ
στην αργή εισβολή της μέρας
όμοια σε όλες
τις μέρες της συνήθειας
τις μέρες της επανάληψης
των φρούδων ελπίδων
της μοναξιάς των δύο.
Αγαπώ τη νύχτα
γιατί όλα είναι πιθανά
ιδίως το απόλυτο
ιδίως αυτό που δεν έχεις
ιδίως αυτό που μας λείπει
ιδίως την παροδικότητά της.
Πάντα υπάρχει χρόνος για να ξημερώσει αύριο.
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Λένα Κοψαχείλη
ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ
Τα τελευταία είκοσι χρόνια
έζησα σε περισσότερα από εκατό διαφορετικά ξενοδοχεία
(Αλγκόνκιν, Χάμιλτον, Χούμπολντ, Λος Λινάχες,
Γκραν Παλάς, Βίκτορ Αλμπέρτο, Ρέινα Σοφία, Σίτι Παρκ)
σε πόλεις απομακρυσμένες μεταξύ τους
(Κεμπέκ και Βερολίνο, Μαδρίτη και Μόντρεαλ, Κόρδοβα
και Βαλπαραΐσο, Παρίσι και Βαρκελώνη, Ουάσιγκτον
και Μοντεβίδεο)
πάντα περαστική
όπως τα καράβια και τα τρένα
μεταφορές της ζωής
σε μια διαρκή ροή
πηγαινέλα
Δεν μεγάλωσα ένα φυτό
δεν μεγάλωσα έναν σκύλο
μόνο τα χρόνια μου πληθαίνουν και τα βιβλία
που παράτησα εδώ κι εκεί
ώστε κάποιος άλλος, κάποια άλλη
να τα διαβάσει, να τα ονειρευτεί.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια
έζησα σε περισσότερα από εκατό διαφορετικά ξενοδοχεία
σε σπίτια πρόσκαιρα όπως οι μέρες
φευγαλέα όπως η μνήμη.
Ποιο είναι το σπίτι μου;
Πού μένω;
Σπίτι μου είναι η γραφή
την κατοικώ όπως την εστία
της παραστρατημένης κόρης
της άσωτης
αυτής που πάντα επιστρέφει για να βρει τα γνώριμα πρόσωπα
τη μοναδική φωτιά που δεν σβήνει.
Σπίτι μου είναι η γραφή
σπίτι με εκατό πόρτες και παράθυρα
που κλείνουν και ανοίγουν εναλλάξ.
Όταν χάνω ένα κλειδί
βρίσκω ένα άλλο
όταν κλείνει ένα παράθυρο
παραβιάζω μια πόρτα
Στο τέλος
πόρνη σπλαχνική
όπως όλες οι πόρνες
η γραφή ανοίγει τα πόδια
μου προσφέρει άσυλο με δέχεται
με σκεπάζει με τυλίγει
με ξελογιάζει με προστατεύει
μητέρα πανταχού παρούσα.
Σπίτι μου είναι η γραφή
οι σάλες της τα πλατύσκαλά της
οι σοφίτες της οι πόρτες της που ανοίγουν
σε άλλες πόρτες
οι διάδρομοί της που οδηγούν σε υπνοδωμάτια
γεμάτα καθρέφτες
όπου ξαπλώνεις
με τη μόνη συντροφιά που δεν είναι ανεπαρκής:
τις λέξεις.
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Λένα Κοψαχείλη
Η Κριστίνα Πέρι Ρόσσι είναι ποιήτρια, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια από την Ουρουγουάη. Γεννήθηκε στο Μοντεβίδεο το 1941. Το 1970, τα γεγονότα της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ουρουγουάη την ανάγκασαν να καταφύγει στην Ισπανία, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Τα δύο ποιήματα που δημοσιεύονται εδώ είναι από την ποιητική συλλογή Habitación de hotel (Δωμάτιο ξενοδοχείου).
© Logotexnia 21 + Cristina Peri Rossi + Lena Kopsacheili
