Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.

 Trailer

καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα...
(Lewis Carroll, Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί, μτφρ. Σωτήρης Κακίσης)



Α: Σε κάποια απόμερη γωνιά του εκχυμένου σε αναρίθμητα λαμπυρίζοντα ηλιακά συστήματα σύμπαντος, υπήρξε μια φορά κι έναν καιρό ένα αστέρι, πάνω στο οποίο ευφυή ζώα επινόησαν τη γνώση. Ήταν η πιο υπερφίαλη και η πιο απατηλή στιγμή της «Παγκόσμιας Ιστορίας», αλλά ήταν βέβαια μονάχα μια στιγμή. Έπειτα από λιγοστές ανάσες της φύσης, το αστέρι πάγωσε και τα δαιμόνια ζώα έπρεπε να πεθάνουν.

Β: Ξαπλώνω ολόκληρη στο χορτάρι και ξεχνάω ό,τι μου έμαθαν.

Α: Πώς να κάνω τότε την αρχή…

Β: Ό,τι μου έμαθαν δεν μου έφερε ποτέ πιο πολλή ζέστη ή πιο πολύ κρύο.

Α: Και να τολμήσω άραγε πώς;

Β: Ό,τι μου έμαθαν πως υπάρχει δε μου άλλαξε ποτέ τη μορφή ενός πράγματος.

Α: Και να τολμήσω άραγε τότε;

Β: Ό,τι μου έμαθαν να βλέπω δεν άγγιξε ποτέ τα μάτια μου.

Α: Και πώς να κάνω την αρχή;

Β: Ό, τι μου έμαθαν ποτέ δεν ήταν εκεί∙

Α: Άραγε μετά το τσάι, τα κέικ και τα παγωτά,

Β: εκεί ήταν μόνο αυτό που ήταν εκεί.

Α: έχω σθένος τ’ αδύνατα να κάνω δυνατά;

Β: Aπό πού πρέπει να αρχίσω;

Α: Άρχισε από την αρχή και συνέχισε μέχρις ότου φτάσεις στο τέλος∙ τότε, στάσου.

 

[…]

 

Β: Από πού έρχεσαι; Και πού πας; Κοίτα ψηλά, μίλα όμορφα, και μη στρίβεις συνέχεια τα δάχτυλά σου.

Α: Ξέρετε, έχασα το δρόμο μου.

Β: Ταξιδεύεις σε λάθος κατεύθυνση. Έπρεπε να ξέρει που πηγαίνει, ακόμα κι αν δεν ξέρει το όνομά της. Θα ’πρεπε να γυρίσει πίσω σαν αποσκευή! Θα ’πρεπε να της κολλήσουμε μια ετικέτα «ΚΟΡΙΤΣΙ – ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ». Πάρτε της το κεφάλι! Α, μην ξαναρχίζεις να κλαις τώρα! Σκέψου τι μεγάλο κορίτσι που είσαι! Σκέψου πόσο μακριά έφτασες σήμερα. Σκέψου τι ώρα είναι. Σκέψου οτιδήποτε, μόνο μην κλαις!

Α: Εσείς μπορείτε να σταματήσετε να κλαίτε άμα σκεφτόσαστε διάφορα;

Β: Κανένας δε μπορεί να κάνει δύο πράγματα συγχρόνως.

 

[…]

 

Β: Αποδώ, αποκεί, ή αποκεί; Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε ποιο δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσω για να φύγω από δω;

Α: Αυτό εξαρτάται κυρίως από το πού θέλεις να πας.

Β: Δεν με νοιάζει και πολύ πού…

Α: Τότε δεν έχει σημασία ποιο δρόμο θα πάρεις.

Β: …αρκεί να φτάσω κάπου.

Α: Τότε οπωσδήποτε θα φτάσεις, αρκεί να είναι μακρύς ο δρόμος σου. Πρέπει να έχεις μυριάδες μάτια. Πρέπει να δείξεις υπομονή και μεγάλη προσοχή. Τίποτα δεν πρέπει ν’ απορρίψεις από φόβο. Πολλά είναι καθαρές ανοησίες. Όταν η πόρτα ανοίξει, δέξου απερίφραστα. Ακόμη, μερικές φορές κλάψε. Τούτες οι στιγμές της φυγής δεν πρέπει να υποτιμώνται. Έρχονται τόσο σπάνια. Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησέ τον.

Β: Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησέ τον. Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού; Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται ή σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν; Σαν ποιους απ’ όλους αυτούς; Ή με ποιον άλλο τρόπο; Γιατί; Για ποιο σκοπό; Αναζητώντας τι; Δεν ήξερα τίποτα. Αποδώ, αποκεί, ή αποκεί;

Α: Κι αμέσως η ατομικότητα επιβεβαιώνεται.

Β: Αποκεί.

 

[…]

 

Β: Κάθε που η πόρτα ανοίγει, καρφώνω το βλέμμα μου στο τραπέζι – δεν τολμώ να σηκώσω τα μάτια μου – και μετά κοιτάω στα γρήγορα και λέω «Δεν ήρθε». Την επόμενη λέω, τώρα λέω, την επόμενη φορά που θ’ ανοίξει, ολόκληρη η ζωή μου θ’ αλλάξει.

Α: Κι ένας άντρας θα με ξεχωρίσει και θα μου πει αυτό που ποτέ δεν έχει πει σε καμιά άλλη. Θα βρει σε μένα μια ποιότητα, κάτι το ιδιαίτερο. Θά ’ρθει για να με βρει. Δεν θα μπορεί να κρατηθεί μακριά μου.

Β: Κι όπου νά ’ναι θα χωρίσουμε. Θα με ξεχάσει. Θ’ αφήνει τα γράμματά μου πεταμένα, αναπάντητα. Θα του στέλνω ποιήματα και μπορεί ίσως ν’ απαντήσει μ’ ένα καρτ-ποστάλ. Αλλά γι’ αυτό τον αγαπώ. Θα προτείνω συνάντηση κάτω από ένα ρολόι, σ’ ένα σταθμό∙ θα περιμένω και δεν θά ’ρθει. Γι’ αυτό τον αγαπώ. Αθώος κι ανύποπτος, θα με ξεχάσει εντελώς, θα χαθεί απ’ τη ζωή μου. Κι εγώ θα μπω, κι ας φαίνεται απίστευτο, στη ζωή άλλων∙ τούτο είναι μια περιπέτεια μόνο, ένα πρελούδιο μόνο.

  

[…]





Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από τη θεατρική παράσταση «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.», που παίζεται στο ΒΙΟS.TESLAMain κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 19 Ιανουαρίου έως την 1η Μαρτίου 2016.

Τη σύνθεση των κειμένων, που βασίζονται κυρίως στα βιβλία Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Μέσα απ’ τον Καθρέφτη του Lewis Carroll (στα πρωτότυπα κείμενα και τις μεταφράσεις των Σωτήρη Κακίση, Παυλίνας Παμπούδη και Μένη Κουμανταρέα),  και Τα Κύματα της Virginia Woοlf (μτφρ. Άρης Μπερλής), αλλά και στα Περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια του Friedrich Nietzsche (μτφρ. Πέτρος Γιατζάκης), Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καέιρο του Fernando Pessoa (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα) και το ποίημα «Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ» του T. S. Eliot (μτφρ. Σπύρος Καρέλας) έχουν κάνει η Σοφία Κορώνη (ομάδα Horses in my Dreams) και η Αγγελική Παπαθεμελή. 



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενα: Lewis Carroll, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Μέσα απ’ τον Καθρέφτη - Virginia Woοlf, Τα Κύματα (μτφρ. Άρης Μπερλής)

Σύνθεση κειμένου /Σκηνοθεσία /Ερμηνεία: Σοφία Κορώνη (ομάδα Horses in my Dreams), Αγγελική Παπαθεμελή

Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου

Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα)

Σκηνογραφία / Eνδυματολογία: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Νικολίτσα Ντρίζη, Ζωή Λιανοστάθη

Ηχητικό περιβάλλον: Άννα Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Βασίλης Γεροντάκος

Video trailer: Γιώργος Ευθυμίου



Ricardo Piglia, Τεχνητή αναπνοή

 
http://fineartamerica.com/featured/adolf-hitler-1924-everett.html

[Απόσπασμα]

 

[...]

 

Ο Κάφκα, Ρένσι, είπε ο Ταρντέφσκι, ήξερε να ακούει. Είχε τ' αυτιά του ανοιχτά στον αρρωστημένο ψίθυρο της ιστορίας.

 

Πεθαίνει, ο Φραντς Κάφκα, στις 3 Ιουνίου του 1924. Εκείνες ακριβώς τις μέρες, σ’ έναν πύργο στο Μέλανα Δρυμό, ο Χίτλερ πηγαινοέρχεται μέσα σε μια ψηλοτάβανη αίθουσα με βιτρό παράθυρα. Πηγαινοέρχεται από τη μια άκρη στην άλλη και υπαγορεύει στους βοηθούς του τα τελευταία κεφάλαια του Mein Kampf. Ιούνιος του 1924. Πηγαινοέρχεται, ο Φύρερ, και υπαγορεύει το Mein Kampf. Ο Κάφκα ψυχορραγεί στο σανατόριο του Κίερλινγκ. Η φυματίωση έχει προσβάλει το λάρυγγά του, κι έτσι δεν μπορεί πια να μιλήσει. Κάνει νοήματα. Χαμογελάει. Προσπαθεί να χαμογελάσει. Γράφει σημειώματα σ’ ένα μπλοκ, για τον Μαξ Μπροντ, για τον Όσκαρ Μπάουμ, για τον Φέλιξ Βίνμπαχ, τους φίλους μιας ολόκληρης ζωής, που βρίσκονται εκεί μαζί με την Ντόρα Ντύμαντ. Νομίζω ότι άρχισα την κατάλληλη στιγμή τη μελέτη των ήχων που εκπέμπουν τα ζώα: αυτά τα πράγματα γράφει, επειδή δεν μπορεί πια να μιλήσει. Ιούνιος 1924. Πηγαινοέρχεται, ο Φύρερ, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του, υπαγορεύει: Ο πρώτος στόχος θα είναι η δημιουργία της Μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας που η επικράτειά της, υπαγορεύει, πηγαίνει από τη μια άκρη στην άλλη, που η επικράτειά της θα πρέπει να απλώνεται από το Βόρειο Ακρωτήριο μέχρι τις Άλπεις, και από τον Ατλαντικό μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα τελεία, υπαγορεύει περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του. Ο Κάφκα ψυχορραγεί στο σανατόριο του Κίερλινγκ, κοντά στο Κλόστερνόιμπουργκ. Δεν μπορεί να μιλήσει. Κάνει νοήματα. Χαμογελάει. Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι, γράφει σ’ ένα μπλοκ που κρατάει, με μεγάλη δυσκολία, πολύ κοντά στο πρόσωπό του. Μπορεί να ακούσει; Πηγαινοέρχεται ο Φύρερ. Μια Μεγάλη Γερμανική Αυτοκρατορία κόμμα, πηγαινοέρχεται, υπαγορεύει, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του, από τη μια άκρη στην άλλη, κόμμα που θα την οργώνει ένα πανίσχυρο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων δίπλα στους οποίους θα εγκατασταθούν γερμανικές στρατιωτικές αποικίες, υπαγορεύει το Mein Kampf ο Φύρερ. Στο σανατόριο ο Κάφκα ψυχορραγεί, μελετά τους θορύβους που εκπέμπουν τα ζώα. Ι, ι, το τσίριγμα που εκπέμπουν τα ποντίκια, τρομοκρατημένα, μέσα στις φωλιές τους. Ι, ι, τσιρίζουν. Μελετά την κατάλληλη στιγμή τους θορύβους που εκπέμπουν τα ζώα. Πηγαινοέρχεται, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του, μέσα στο σαλόνι, ο Φύρερ. Στο σανατόριο ο Κάφκα ψυχορραγεί, δεν μπορεί να μιλήσει, γράφει. Μπορεί να ακούσει; Ιούνιος του 1924. Ο Φύρερ υπαγορεύει το Mein Kampf. Η Ευρώπη στα ανατολικά του Δούναβη θα γίνει στο μέλλον δύο τελείες εν μέρει κόμμα ένα τεράστιο στρατόπεδο στρατιωτικών επιχειρήσεων κόμμα και εν μέρει τόπος κατοικίας των σκλάβων του Ράιχ κόμμα, πηγαινοέρχεται, από τη μια άκρη στην άλλη, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του, σκλάβων που θα επιλέγονται από ολόκληρο τον κόσμο με βάση φυλετικά κριτήρια κόμμα και θα χρησιμοποιούνται και θα αναμειγνύονται, πηγαινοέρχεται, πάνω κάτω, με γνώμονα ένα προμελετημένο σχέδιο κόμμα το οποίο θα γίνει αντικείμενο λεπτομερούς επεξεργασίας την κατάλληλη στιγμή τελεία υπαγορεύει ενώ πηγαινοέρχεται στα σαλόνια του πύργου. Και ο Τοπογράφος; Ψυχορραγεί. Δεν μπορεί πια να μιλήσει, για να συνεννοηθεί με τους φίλους του, με τη γυναίκα του, την Ντόρα Ντύμαντ, μπορεί μόνο να γράψει. Έχει μείνει χωρίς φωνή. Υπαγορεύει: Όλη η Ανατολή θα πρέπει να γίνει μια τεράστια αποικία, ένα είδος βοσκότοπου για τους μη άριους σκλάβους, υπαγορεύει το Mein Kampf ο Χίτλερ, λέει ο Ταρντέφσκι, ενώ ο Κάφκα, που η φυματίωση έχει προσβάλει το λάρυγγα του και πια δεν έχει φωνή, μόνο γράφει για τους πιο αγαπημένους του φίλους και την αγαπημένη του Ντόρα Ντύμαντ. Πηγαινοέρχεται από τη μια άκρη στην άλλη, αργά, ο Φύρερ: βοσκότοπος των μη άριων σκλάβων κόμμα, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του. Σύντομες σημειώσεις σ’ ένα μπλοκ, με μολύβι, γράμματα πολύ προσεγμένα. Θυμάμαι ένα ανατολίτικο βιβλίο: μιλάει μόνο για το θάνατο. Ένας ετοιμοθάνατος κείτεται στην κλίνη του, γράφει ο Κάφκα, και με την ανεξαρτησία που του χαρίζει η εγγύτητα του θανάτου λέει: Πάντοτε για το θάνατο μιλώ και ποτέ δεν καταφέρνω να πεθάνω. Μπορεί να ακούσει; Οι μη άριοι σκλάβοι κόμμα συνδεδεμένοι με απευθείας επίγειο δεσμό με τη γερμανική χώρα που θα αποτελεί τον κεντρικό τους άξονα, τελεία και συνεχίζω, πηγαινοέρχεται, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του, από τη μια άκρη στην άλλη. Πάντοτε για το θάνατο μιλώ, γράφει, ποτέ δεν καταφέρνω να πεθάνω. Τώρα όμως, αυτή τη στιγμή, απαγγέλλω την ύστατή μου άρια. Κάποιες διαρκούν περισσότερο, κάποιες διαρκούν λιγότερο. Η διαφορά είναι πάντοτε ζήτημα λίγων λέξεων, λέει ο ετοιμοθάνατος, γράφει ο Κάφκα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Τα εκατόν ογδόντα εκατομμύρια των Ρώσων κόμμα αντιθέτως κόμμα θα πρέπει να τα υποβάλουμε σε προοδευτικό εκφυλισμό δυο τελείες, πηγαινοέρχεται ο Φύρερ. Έχει απόλυτο δίκιο, γράφει· ο ετοιμοθάνατος έχει απόλυτο δίκιο, γράφει ο Κάφκα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να χαμογελάμε για τον πρωταγωνιστή που κείτεται πληγωμένος θανάσιμα, τραγουδώντας μια άρια. Εμείς κειτόμαστε και τραγουδάμε, χρόνια και χρόνια, ολόκληρη τη ζωή μας δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρεκτός να τραγουδάμε, πάντα την ύστατη άρια, γράφει ο Κάφκα στους φίλους του στο σανατόριο Κίερλινγκ. Ιούνιος του 1924. Να τους υποβάλουμε σε προοδευτικό εκφυλισμό δύο τελείες να εμποδίσουμε την αναπαραγωγή τους κόμμα να τους τιμωρούμε όταν μιλούν μέχρι να καταφέρουμε να απολέσουν τη χρήση της γλώσσας κόμμα υπαγορεύει ενώ πηγαινοέρχεται μέσα στα σαλόνια του πύργου. Η αρρώστια έχει προσβάλει το λάρυγγά του. Μπορεί να ακούσει; Γράφει τις τελευταίες του λέξεις. Δεν έχουμε το δικαίωμα, γράφει, είναι οι τελευταίες του λέξεις, δεν έχουμε το δικαίωμα, το μπλοκ σφιγμένο ανάμεσα στα χέρια του, σχεδόν κολλημένο στο πρόσωπο, ξαπλωμένος ανάσκελα, δεν έχουμε δικαίωμα να χαμογελάμε για τον πρωταγωνιστή που ψυχορραγεί τραγουδώντας μια άρια. Πηγαινοέρχεται. Μέχρι να καταφέρουμε να απολέσουν τη χρήση της γλώσσας κόμμα να τους απαγορεύσουμε κάθε εκπαίδευση για να πνίξουμε κάθε ευφυΐα και κάθε πιθανότητα εξέγερσης κόμμα με μια λέξη κόμμα να τους αποκτηνώσουμε, υπαγορεύει ο Φύρερ, λέει ο Ταρντέφσκι. Ποιος μπορεί να γελάσει με την άρια που τραγουδάει ο ετοιμοθάνατος; Προσπαθεί να χαμογελάσει. Κάνει χειρονομίες. Πηγαινοέρχεται, από τη μια άκρη στην άλλη. Θα μπορούν μόνο να μαθαίνουν το πολύ πολύ τα απαραίτητα σημεία έτσι ώστε οι αρχηγοί τους, με κεφαλαίο Αρχηγοί, υπαγορεύει, να μπορούν να οργανώσουν μεθοδικά την καθημερινή εργασία τους. Ιούνιος του 1924. Ο Κάφκα ψυχορραγεί στο σανατόριο όπου θα πεθάνει μόλις χτυπήσουν μεσάνυχτα. Στον πύργο ακούγεται η ύστατη άρια που τραγουδά ο ετοιμοθάνατος; Φυσικά κόμμα θα πρέπει να μάθουν, στέκεται, οι βοηθοί του αμέσως στέκονται, τον περιτριγυρίζουν. Καλύτερα, λέει, σβήστε την προηγούμενη φράση και αρχίζει και πάλι να πηγαινοέρχεται, με τα χέρια στην πλάτη. Φυσικά κόμμα θα πρέπει να τους διδάξουμε κόμμα χρησιμοποιώντας την απαραίτητη αυστηρότητα κόμμα να κατανοούν τη γερμανική γλώσσα για να εξασφαλίσουμε έτσι την υπακοή στις διαταγές μας με κεφαλαία Διαταγές Μας τελεία, πηγαινοέρχεται στα σαλόνια του πύργου ο Φύρερ και υπαγορεύει το Mein Kampf. Είναι μεσάνυχτα. Τα μεσάνυχτα της 3ης προς την 4η Ιουνίου του 1924. Ο ετοιμοθάνατος καταφέρνει να τον ακούσει; Μελετώ το θόρυβο που εκπέμπουν τα ζώα. Το άκουσε; Ι, ι, τσιρίζει στη φωλιά του το Ungeziefer, ι, ι, τσιρίζει τρομοκρατημένο μες στη νύχτα, ενώ ακούγονται, μακρινά, τα βήματα κάποιου που πηγαίνει από τη μια άκρη στην άλλη, πηγαινοέρχεται μέσα στον πύργο, από τη μια άκρη στην άλλη, περιτριγυρισμένος από τους βοηθούς του. Ι, ι, τσιρίζει μέσα στη φωλιά του το Ungeziefer ενώ ακούγεται, μακρινή, η πανέμορφη και σχεδόν ανεπαίσθητη ύστατη άρια που τραγουδά εκείνος που ψυχορραγεί.

 

3 Ιουνίου του 1924, λέει ο Ταρντέφσκι.

 

[...]


 

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Έφη Γιαννοπούλου


 

 

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=results&title=%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AE+%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%AE&TitleSplit=1&summary=&isbn=&person=&person_ID=&PerKind=0&com=&com_ID=&titlesKind=&from=&untill=&subject=&subject_ID=&series=&low=&high=&OrigLang=&PagesFrom=&PagesTo=&avail_stat=

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το μυθιστόρημα του Αργεντινού συγγραφέα Ricardo Piglia (γεν. 1940) Τεχνητή αναπνοή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου.

 

Δείτε στη βιβλιοnet ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Ρικάρντο Πίλια και δείτε ποια βιβλία του κυκλοφορούν στα Ελληνικά.

Miranda July, Το κοινόχρηστο αίθριο

 

Μετράει, ακόμα κι αν έγινε ενώ ήταν αναίσθητος. Μετράει διπλά γιατί το μυαλό συχνά κάνει λάθη, ερωτεύεται τον λάθος άνθρωπο. Αλλά κάτω εκεί, στο πηγάδι, που δεν υπάρχει φως, μόνο νερό ηλικίας χιλιάδων χρόνων, ένας άνδρας δεν έχει λόγο να κάνει λάθη. Ο Θεός λέει κάν’ το και το κάνεις. Αγάπησέ την, και αυτό είναι. Είναι ο γείτονάς μου. Είναι Κορεάτικης καταγωγής. Το όνομά του είναι Βίνσεντ Τσανγκ. Δεν ξέρει μεθόδους αυτοάμυνας. Όταν λες τη λέξη «Κορεάτης» ορισμένοι άνθρωποι αμέσως σκέφτονται τον καθηγητή αυτοάμυνας του Τσάκι Τσαν, τον μεγάλο δάσκαλο Κιμ Τζιν Παλ. Εγώ σκέφτομαι τον Βίνσεντ.

 

Ποιο είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που σας συνέβη ποτέ; Έχει να κάνει με αυτοκίνητο; Ήταν σε σκάφος; Το έκανε κάποιο ζώο; Αν απαντήσατε ναι σε κάποια από αυτές τις ερωτήσεις, δεν εκπλήσσομαι. Τα τρακαρίσματα, τα ναυάγια και τα ζώα είναι πολύ τρομακτικά πράγματα. Γιατί δεν κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας να κρατηθείτε μακριά τους;

 

Ο Βίνσεντ έχει μια σύζυγο που τη λένε Έλενα. Είναι Ελληνίδα με ξανθά μαλλιά. Βαμμένα. Είχα σκοπό να είμαι ευγενική και να μην αναφέρω ότι είναι βαμμένα, αλλά πραγματικά δεν νομίζω ότι τη νοιάζει ποιος το ξέρει και ποιος όχι. Βασικά νομίζω ότι το στυλ βαμμένο με τις ρίζες να φαίνονται ήταν ο αρχικός της στόχος. Φαντάσου να ήμασταν κολλητές. Φαντάσου, ας πούμε, να δανειζόμουν ένα ρούχο της και μετά να μου έλεγε: Σου πάει καλύτερα, κράτα το. Φαντάσου να με έπαιρνε τηλέφωνο κλαίγοντας και να έπρεπε να πάω από κει, να την παρηγορήσω στην κουζίνα, και να προσπαθούσε ο Βίνσεντ να μπει μέσα κι εμείς να του λέγαμε: Μην ανακατεύεσαι, αυτά είναι γυναικεία θέματα! Είχα δει κάτι τέτοιο να συμβαίνει στην τηλεόραση. Δύο γυναίκες μιλούσαν για κάτι κλεμμένα εσώρουχα και ένας άνδρας μπήκε μέσα και του είπαν: Μην ανακατεύεσαι, αυτά είναι γυναικεία θέματα! Ένας λόγος που εγώ και η Έλενα δεν θα γίνουμε ποτέ κολλητές είναι το ότι εγώ έχω σχεδόν το μισό της ύψος. Οι άνθρωποι τείνουν να συναναστρέφονται ανθρώπους του ίδιου ύψους, γιατί είναι πιο ξεκούραστο για τον αυχένα τους. Εκτός αν πρόκειται για ερωτική σχέση. Σ΄ αυτή την περίπτωση η διαφορά θεωρείται σέξυ. Σημαίνει: είμαι διατεθειμένος να φτάσω πολύ ψηλά για σένα, ή να πέσω πολύ χαμηλά.

 

Αν είσαι λυπημένος, ρώτα τον εαυτό σου γιατί. Μετά τηλεφώνησε σε κάποιον, και πες την απάντηση. Αν δεν γνωρίζεις κανέναν, πάρε τις πληροφορίες και πες το στον υπάλληλο ή την υπάλληλο που θα το σηκώσει. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι οι υπάλληλοι στις πληροφορίες είναι υποχρεωμένοι να σε ακούσουν, έτσι λέει ο νόμος. Επίσης, ο ταχυδρόμος δεν επιτρέπεται να μπει στο σπίτι σου, αλλά μπορείς να του μιλήσεις ενώ βρίσκεστε σε δημόσιο χώρο έως και για τέσσερα λεπτά ή μέχρι να θελήσει να φύγει, όποιο συμβεί πρώτο.

 

Ο Βίνσεντ ήταν στο κοινόχρηστο αίθριο. Θα σας πω γι΄ αυτό το αίθριο. Είναι κοινόχρηστο. Όταν μετακόμισα, ο σπιτονοικοκύρης μού είπε ότι το αίθριο είναι κοινό και για το κάτω και για το πάνω διαμέρισμα. Εγώ είμαι στο πάνω. Μου είπε: Μην ντρέπεσαι να το χρησιμοποιείς, στο κάτω κάτω το ίδιο νοίκι μ’ αυτούς πληρώνεις. Αυτό που σίγουρα δεν ξέρω είναι αν το είχε πει στον Βίνσεντ και στην Έλενα ότι είναι κοινόχρηστο το αίθριο. Προσπάθησα να επισημάνω και τη δική μου ιδιοκτησία αφήνοντας πότε πότε κάτι δικό μου εκεί, όπως τα παπούτσια μου, ή μια άλλη φορά ένα πασχαλινό διακοσμητικό αυγό. Επίσης προσπαθώ να περνώ τον ίδιο ακριβώς χρόνο στο αίθριο όσο κι εκείνοι. Έτσι ξέρω ότι ο καθένας παίρνει αυτό που πληρώνει. Κάθε φορά που τους βλέπω εκεί έξω, κάνω ένα σημαδάκι στο ημερολόγιό μου. Την επόμενη φορά που το αίθριο είναι άδειο, πάω και κάθομαι εγώ εκεί. Και τότε σβήνω το σημάδι. Μερικές φορές μένω πίσω και έτσι στο τέλος του μήνα χρειάζεται να κάθομαι πολλές ώρες για να αναπληρώσω.

 

Ο Βίνσεντ ήταν στο κοινόχρηστο αίθριο. Θα σας πω για τον Βίνσεντ. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του Νέου Άνδρα. Ίσως να έχετε διαβάσει το άρθρο για τον Νέο Άνδρα στο Cosmopolitan του περασμένου μήνα. Ο Νέος Άνδρας είναι σε επαφή με τα συναισθήματά του περισσότερο και από τις γυναίκες, και ο Νέος Άνδρας κλαίει. Ο Νέος Άνδρας θέλει να κάνει παιδιά, λαχταρά να γεννήσει, γι’ αυτό μερικές φορές όταν κλαίει είναι γιατί ακριβώς δεν μπορεί: δεν υπάρχει δίοδος για το μωρό. Ο Νέος Άνδρας μόνο δίνει και δίνει και δίνει. Έτσι είναι και ο Βίνσεντ. Μια φορά τον είδα να κάνει μασάζ στην Έλενα στο κοινόχρηστο αίθριο. Πράγμα κάπως ειρωνικό γιατί ο Βίνσεντ είναι αυτός που χρειάζεται μασάζ. Πάσχει από μια ελαφρά μορφή επιληψίας. Ο σπιτονοικοκύρης μού το είπε όταν μετακόμισα, έτσι προληπτικά. Ο Νέος Άνδρας είναι κάπως ευάλωτος και επίσης ο Βίνσεντ είναι καλλιτεχνικός διευθυντής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό επάγγελμα Νέου Άνδρα. Μου το είπε αυτό μια μέρα που βγαίναμε ταυτόχρονα από το κτίριο. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής ενός περιοδικού με το όνομα Ρίσκο. Αυτή είναι μια ασυνήθιστη σύμπτωση, γιατί εγώ είμαι υπεύθυνη σε ένα τυπογραφείο και καμιά φορά τυπώνουμε περιοδικά, δεν τυπώνουμε το Ρίσκο, αλλά ένα περιοδικό με παρόμοιο όνομα, το Θετικό. Βασικά είναι περισσότερο κάτι σαν φυλλάδιο, και είναι για ανθρώπους που είναι θετικοί. Στον ιό του Έιτζ.

 

Είσαι θυμωμένος; Χτύπα ένα μαξιλάρι. Ήταν ικανοποιητικό; Ούτε κατά διάνοια. Στις μέρες μας οι άνθρωποι είναι πολύ θυμωμένοι για να μείνουν στο χτύπημα. Αυτό που θα μπορούσες να δοκιμάσεις είναι το μαχαίρωμα. Πάρε ένα παλιό μαξιλάρι και ρίξ’ το στο γκαζόν. Μαχαίρωσέ το με ένα μεγάλο μυτερό μαχαίρι. Ξανά και ξανά και ξανά. Μαχαίρωσέ το τόσο δυνατά, που η μύτη του μαχαιριού να καρφώθεί στο έδαφος. Μαχαίρωσέ το μέχρι να εξαφανιστεί και εσύ να έχεις μείνει να μαχαιρώνεις τη γη ξανά και ξανά, σαν να θέλεις να τη σκοτώσεις που γυρίζει, σαν να θέλεις να πάρεις εκδίκηση που είσαι αναγκασμένος να ζεις πάνω σε αυτόν τον πλανήτη κάθε μέρα, μόνος.

 

Ο Βίνσεντ ήταν στο κοινόχρηστο αίθριο. Είχα μείνει πολύ πίσω στη χρήση του αιθρίου και με άγχωσε λίγο που τον είδα εκεί. Και τότε μου ήρθε η ιδέα. Μπορούσα να καθίσω μαζί του. Φόρεσα μια βερμούδα, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό. Παρόλο που ήταν Οκτώβρης αισθανόμουν πολύ καλοκαιρινή, είχα ένα πολύ καλοκαιρινό σκηνικό στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα όμως φυσούσε και αναγκάστηκα να γυρίσω να πάρω ένα φούτερ. Μερικά λεπτά αργότερα γύρισα να πάρω και παντελόνι. Τελικά κάθισα σε μια καρέκλα δίπλα στον Βίνσεντ στο κοινόχρηστο αίθριο και παρατηρούσα το αντηλιακό να λεκιάζει το ύφασμα του παντελονιού μου. Είπε ότι πάντα του άρεσε η μυρωδιά του αντηλιακού. Αυτός ήταν ένας πολύ κομψός τρόπος να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την κατάστασή μου. Ένας άνδρας με χάρη, αυτός είναι ο Νέος Άνδρας. Τον ρώτησα πώς πάνε τα πράγματα στο Ρίσκο και μου είπε μια αστεία ιστορία για ένα τυπογραφικό. Επειδή είμαστε στην ίδια δουλειά, δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσει ότι όταν εμείς λέμε «τυπογραφικό» εννοούμε «τυπογραφικό λάθος». Εάν είχε έρθει έξω και η Έλενα θα έπρεπε να σταματήσουμε να μιλάμε την αργκό των τυπογραφείων, ώστε να μπορεί να μας καταλαβαίνει, αλλά δεν ήρθε έξω γιατί ήταν ακόμα στη δουλειά. Είναι βοηθός παθολόγου, πράγμα που μπορεί απλά να σημαίνει νοσοκόμα, ή και όχι.

 

Έκανα στον Βίνσεντ περισσότερες ερωτήσεις και οι απαντήσεις του γίνονταν όλο και πιο μακροσκελείς, μέχρι που μπήκε σε αυτόματο πιλότο και δεν χρειαζόταν να ρωτάω πια, απλώς ρητόρευε. Ήταν εντελώς απροσδόκητο, σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά στη δουλειά το Σαββατοκύριακο. Τι έκανα εκεί; Πού ήταν οι δικές μου Διακοπές στη Ρώμη; Ο δικός μου Αμερικανός στο Παρίσι; Αυτό ήταν μια από τα ίδια, ένας Αμερικανός στην Αμερική. Τελικά σταμάτησε και κοίταξε με μισόκλειστα μάτια τον ουρανό κι εγώ υπέθεσα ότι κατασκεύαζε στο μυαλό του την τέλεια ερώτηση για μένα, μια φανταστική ερώτηση της οποίας θα έπρεπε να φανώ αντάξια, αντλώντας όλες μου τις γνώσεις για τον εαυτό μου, τη μυθολογία και αυτή τη μαύρη γη. Αλλά έκανε μια παύση μόνο και μόνο για να δώσει έμφαση σε αυτό που έλεγε, ότι το σχέδιο του εξωφύλλου δεν ήταν δικό του λάθος, και μετά επιτέλους με ρώτησε κάτι: με ρώτησε, αν νόμιζα ότι ήταν δικό του το λάθος, ξέρεις, με βάση όλα αυτά που μου είχε μόλις πει. Κοίταξα τον ουρανό για να δω πώς θα ένιωθα. Υποκρίθηκα ότι έκανα μια παύση προτού του πω για το κρυφό αίσθημα χαράς που κρύβω στα στήθη μου, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας κάποιον να προσέξει ότι σηκώνομαι κάθε πρωί χωρίς να έχω φαινομενικά καμιά προσδοκία από τη ζωή, αλλά παρ’ όλα αυτά σηκώνομαι, μόνο και μόνο επειδή έχω αυτή την κρυφή χαρά στα στήθη μου, την αγάπη του Θεού.

 

Χαμήλωσα τα μάτια μου από τον ουρανό κοίταξα τα δικά του και είπα, δεν φταις εσύ. Τον συγχώρεσα για το εξώφυλλο και για όλα τα άλλα. Που δεν ήταν ακόμα ο Νέος Άνδρας. Μετά βυθιστήκαμε στη σιωπή. Δεν μου έκανε άλλες ερωτήσεις. Ένιωθα ακόμα χαρούμενη που καθόμουν εκεί δίπλα του, αλλά αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο επειδή έχω πολύ, πολύ χαμηλές προσδοκίες από τους περισσότερους ανθρώπους, κι εκείνος μόλις είχε γίνει ένας από αυτούς, τους περισσότερους ανθρώπους.

 

Τότε έγειρε μπροστά. Με μια απότομη κίνηση έσκυψε μπροστά σε μια στάση απάνθρωπη για το σώμα του κι έμεινε εκεί. Δεν θύμιζε ούτε τους περισσότερους ανθρώπους ούτε τον Νέο Άνδρα. Ήταν μάλλον κάτι που θα έκανε ένας μεγάλος άνδρας, ένας μεγάλος σε ηλικία άνδρας. Είπα Βίνσεντ, Βίνσεντ. Φώναξα Βίνσεντ Τσανγκ! Αλλά εκείνος έμενε σκυμμένος μπροστά, αμίλητος, με το στήθος σχεδόν στα γόνατα. Γονάτισα μπροστά του και κοίταξα ίσια στα μάτια του. Και τότε σκέφτηκα ότι το Cosmopolitan ίσως και να έκανε λάθος. Ίσως να μην υπάρχει Νέος Άνδρας. Ίσως υπάρχουν μόνο οι ζωντανοί και οι νεκροί και αυτοί που είναι ζωντανοί δικαιούνται ο ένας τον άλλο και είναι ίσοι ο ένας με τον άλλο. Έσπρωξα τους ώμους του πίσω, για να ακουμπήσει η πλάτη του στην πλάτη της καρέκλας. Τράβηξα τα μαλλιά του από το πρόσωπό του. Έβαλα το χέρι μου κάτω από τη μύτη του και αισθάνθηκα απαλές, ρυθμικές αναπνοές. Πίεσα τα χείλη μου στο αυτί του και ψιθύρισα πάλι. Δε φταις εσύ. Ίσως αυτό να ήταν το μόνο που πραγματικά ήθελα να πω σε κάποιον και να ακούσω από κάποιον.

 

Τράβηξα την καρέκλα μου και έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του. Και παρόλο που ήμουν αληθινά φοβισμένη από αυτήν την κρίση επιληψίας, κοιμήθηκα. Γιατί έκανα κάτι τόσο επικίνδυνο και ανάρμοστο; Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν ήταν επιλογή μου, ότι μου επιβλήθηκε. Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα ότι ο Βίνσεντ περνούσε αργά τα χέρια του μέσα από το πουκάμισό μου καθώς φιλιόμασταν. Καταλάβαινα ότι τα στήθη μου ήταν μικρά από τον τρόπο που είχαν κυρτώσει οι παλάμες του. Τα μεγαλύτερα στήθη θα χρειάζονταν μια λιγότερο οξεία γωνία. Τα κρατούσε σαν να τα ποθούσε από καιρό και ξαφνικά είδα τα πράγματα όπως ήταν στ΄ αλήθεια. Με αγαπούσε. Καιγόταν για μένα. Αυτή η περίπλοκη, φλογερή ύπαρξη ήταν δική μου. Κράτησα το καυτό του πρόσωπο και έκανα τη δύσκολη ερώτηση.

 

- Τι θα γίνει με την Έλενα;

- Όλα θα πάνε καλά, γιατί εργάζεται στον ιατρικό τομέα. Είναι αναγκασμένοι να κάνουν ό,τι είναι καλό για την υγεία.

- Σωστά, ο όρκος του Ιπποκράτη.

- Θα στεναχωρηθεί, αλλά δεν θα μας δημιουργήσει προβλήματα, λόγω του όρκου.

- Θα φέρεις τα πράγματά σου στο διαμέρισμά μου;

- Όχι. Πρέπει να συνεχίσω να ζω με την Έλενα λόγω των δικών μας όρκων.

- Των δικών σας όρκων; Και ο Ιπποκράτης;

- Όλα θα πάνε καλά. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έχουμε εμείς.

- Την αγάπησες ποτέ πραγματικά;

- Όχι πραγματικά, όχι.

- Εμένα όμως;

- Ναι.

- Παρόλο που δεν είμαι σέξυ;

- Τι είναι αυτά που λες, τέλειο μου πλάσμα;

- Το βλέπεις ότι είμαι τέλεια;

- Φαίνεται σε ό,τι κι αν κάνεις. Σε χαζεύω όταν κρεμάς τον ποπό σου μέσα στη μπανιέρα για να πλυθείς πριν πας στο κρεβάτι.

- Με έχεις δει να το κάνω;

- Κάθε βράδυ.

- Προληπτικά το κάνω.

- Το ξέρω. Αλλά κανείς δεν θα μπει μέσα σου όταν κοιμάσαι.

- Πώς μπορείς να μου το υποσχεθείς αυτό;

- Αφού σε παρακολουθώ.

- Νόμιζα ότι θα έπρεπε να πεθάνω για να το δω αυτό.

- Από ’δω και στο εξής είμαι δικός σου.

- Ό,τι κι αν γίνει; Ακόμα κι όταν είσαι με την Έλενα και εγώ είμαι απλώς η κοντή από πάνω, ακόμα και τότε θα είμαι δική σου;

- Ναι, θα είναι το μυστικό μας, ακόμα κι αν δεν το ξανασυζητήσουμε ποτέ.

- Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει πραγματικά.

 

Και μετά ήταν εκεί η Έλενα και μας ταρακουνούσε και τους δυο. Αλλά ο Βίνσεντ συνέχιζε να κοιμάται και αναρωτήθηκα αν ήταν νεκρός, κι αν όντως ήταν, αυτά που μου είπε στο όνειρο τα είπε πριν ή αφού πεθάνει, και ποιο από τα δύο θα ήταν πιο αυθεντικό. Επίσης ήμουν εγκληματίας; Θα με συλλάμβαναν για αμέλεια; Ήμουν έτοιμη να ξαναβυθιστώ στο όνειρο όταν η Έλενα φώναξε: Πότε άρχισε η κρίση; Και γιατί, στον πούτσο, κοιμόσουν; Αλλά κοιτούσε τα ζωτικά του σημεία με άκρατο επαγγελματισμό και την επόμενη φορά που με κοίταξε ήξερα ότι δεν θα χρειαζόταν να απαντήσω καμιά από αυτές τις ερωτήσεις, γιατί είχα γίνει με κάποιο τρόπο η βοηθός της, η βοηθός της βοηθού παθολόγου. Μου είπε να τρέξω μέσα στο διαμέρισμα και να της φέρω μια πλαστική τσάντα που θα ήταν πάνω στο ψυγείο. Έτρεξα μέσα ανακουφισμένη κι έκλεισα την πόρτα.

 

Το διαμέρισμά τους ήταν πολύ ήσυχο. Περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου διασχίζοντας την κουζίνα και κόλλησα το πρόσωπό μου στο ψυγείο εισπνέοντας όλες τις περίπλοκες μυρωδιές της ζωής τους. Είχαν φωτογραφίες παιδιών κολλημένες στο ψυγείο τους. Είχαν φίλους και οι φίλοι αυτοί είχαν φέρει στη ζωή τους άλλους φίλους. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα κρυφοκοιτάξει κάτι τόσο προσωπικό, όσο οι φωτογραφίες αυτών των παιδιών. Ήθελα να απλώσω το χέρι μου και να πιάσω την πλαστική τσάντα που ήταν επάνω στο ψυγείο, αλλά από την άλλη ήθελα να κοιτάξω κι εκείνα τα παιδιά ένα ένα. Το ένα λεγόταν Τρέβορ και είχε πάρτι γενεθλίων αυτό το Σάββατο. Ελάτε! έλεγε η πρόσκληση. Θα περάσουμε τέλεια στον Θαλασσόκοσμο!

 

Θα περάσουμε τέλεια στον Θαλασσόκοσμο! και είχε τη φωτογραφία μιας φάλαινας. Ήταν μια αληθινή φάλαινα, μια φωτογραφία μιας αληθινής φάλαινας. Κοίταξα μέσα στο μικροσκοπικό σοφό μάτι της και αναρωτήθηκα πού να είναι τώρα αυτό το μάτι. Ήταν ζωντανό και κολυμπούσε, είχε πεθάνει ή πέθαινε τώρα, αυτό ακριβώς το δευτερόλεπτο; Όταν μια φάλαινα πεθαίνει, βυθίζεται αργά αργά στον ωκεανό, μια μέρα κρατάει αυτό. Όλα τα άλλα ψάρια τη βλέπουν να βυθίζεται σαν ένα γιγαντιαίο άγαλμα, σαν ένα κτίριο, αλλά αργά αργά. Επικεντρώθηκα ξανά στο μάτι. Προσπάθησα να βυθιστώ μέσα του, μέσα στην αληθινή φάλαινα, στη φάλαινα που πέθαινε, και ψιθύρισα: Δεν φταις εσύ. Η Έλενα μπήκε με θόρυβο από την πίσω πόρτα. Για λίγα δευτερόλεπτα πίεσε τα στήθη της στην πλάτη μου καθώς τεντώθηκε πάνω μου για να φτάσει μια πλαστική σακούλα, και μετά έτρεξε πάλι έξω. Γύρισα και την παρατηρούσα από το παράθυρο. Έκανε στον Βίνσεντ μια ένεση. Εκείνος ξυπνούσε. Εκείνη τον φιλούσε κι εκείνος έτριβε το σβέρκο του. Αναρωτιόμουν τι να θυμόταν. Εκείνη καθόταν στην αγκαλιά του τώρα και είχε τα χέρια της τυλιγμένα γύρω απ’ το λαιμό του. Δεν σήκωσαν τα κεφάλια τους να με κοιτάξουν όταν πέρασα από δίπλα τους.

 

Το ενδιαφέρον με το Θετικό είναι ότι ποτέ δεν αναφέρεται στο Έιτζ. Αν δεν υπήρχαν οι διαφημίσεις των φαρμάκων – Retrovir, Sustiva, Viramune – θα υπέθετες ότι πρόκειται για ένα περιοδικό που είναι αφιερωμένο στον θετικό τρόπο σκέψης, στην αισιοδοξία. Γι’ αυτό τον λόγο είναι το αγαπημένο μου περιοδικό. Όλα τα άλλα είναι φτιαγμένα για να σε ρίχνουν ψυχολογικά, αλλά οι εκδότες στο Θετικό καταλαβαίνουν ότι η ζωή σε έχει ήδη ρίξει ξανά και ξανά, και δεν χρειάζεται να αποτύχεις και σε ένα κουίζ με τίτλο «Είσαι σέξυ ή έτσι κι έτσι;» Το Θετικό δημοσιεύει λίστες με συμβουλές για να νιώσεις καλύτερα, σαν να είναι μυστικά της κουζίνας σε περιοδικό μαγειρικής. Φαίνονται εύκολες να τις γράψεις, αλλά αυτή είναι η ψευδαίσθηση κάθε καλής συμβουλής. Η κοινή λογική και η αλήθεια πρέπει να δίνουν την αίσθηση του ανυπόγραφου, σαν να έχουν γραφτεί από μόνες τους. Βασικά είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κάτι που θα κάνει έναν άνθρωπο που πάσχει από ανίατη ασθένεια να νιώσει καλύτερα. Και το Θετικό έχει κανόνες, δεν μπορείς να ξεσηκώσεις έτσι απλά τις συμβουλές από τη Βίβλο ή από ένα βιβλίο για το Ζεν. Θέλουν αυθεντικό υλικό. Μέχρι στιγμής καμιά από τις καταχωρήσεις μου δεν έχει γίνει δεκτή, αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ κοντά.

 

Έχεις αμφιβολίες για τη ζωή; Αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο; Κοίτα τον ουρανό: είναι για σένα. Κοίτα το πρόσωπο κάθε ανθρώπου που συναντάς στο δρόμο: αυτά τα πρόσωπα είναι για σένα. Και ο ίδιος ο δρόμος και το έδαφος από κάτω του και η πύρινη σφαίρα κάτω από το έδαφος: όλα αυτά είναι για σένα. Είναι τόσο για σένα όσο και για τους άλλους ανθρώπους. Να το θυμάσαι αυτό το πρωί που ξυπνάς και νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα. Στάσου όρθιος και κοίτα την ανατολή. Τώρα δόξασε τον ουρανό και δόξασε το φως που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο κάτω από αυτό τον ουρανό. Δεν πειράζει αν αμφιβάλλεις. Αλλά δόξασε, δόξασε, δόξασε.


Μετάφραση από τα Αγγλικά: Στέφανος Ντρέκος




Το διήγημα «Το κοινόχρηστο αίθριο» της Αμερικανίδας Miranda July (γεν. 1974) είναι από τη συλλογή διηγημάτων No one belongs here more than you και είναι ένα από τα διηγήματα που συμπεριλήφθησαν στην παράσταση Κανείς δεν ανήκει εδώ περισσότερο από σένα της θεατρικής ομάδας Phantom Pain. Δείτε κάποια αποσπάσματα από την παράσταση εδώ. Στις σελίδες της Logotexnias21 δημοσιεύονται επίσης τα διηγήματα της Miranda July  «Αυτό το άτομο» και «Ομάδα κολύμβησης», «Ο άνδρας στις σκάλες» όπως επίσης και ένα κείμενο του Γιάννη Αστερή από το πρόγραμμα της παράστασης. Το 2015 κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος το μυθιστόρημά της Ο πρώτος κακός σε μετάφραση της Χαράς Γιαννακοπούλου. Διαβάστε για τη ζωή και το έργο της πολυτάλαντης Miranda July στη WIKIPEDIA.

Η Logotexnia21 ευχαριστεί πολύ τον Στέφανο Ντρέκο για την άδεια δημοσίευσης των κειμένων της παράστασης.


Μαρία Κουλούρη, τρία ποιήματα


Απολίθωμα

 

Πολύ πριν γεννηθώ και γεννήσω

Από το στόμα γόρδιες αλυσίδες

Πριν αρχίσω να βγάζω

Ήρθα και έφυγα

Πριν γίνω χώμα στα χέρια του νεκρού

Πριν γίνω η φωνή του

Πριν βαφτιστώ στις λέξεις

Είπα να υψωθούν οι σπόνδυλοι

Να περπατήσει η μέρα

Στα νερά του ποταμού που πνίγει τους θεούς

Κλαίω πολύ πριν

Πριν αρχίσω να λέω

 

 ***


Ενάντια

 

Φορώντας φύλλα

Ως απόδειξη των αισθημάτων μου

Ανατίναξα την πόλη

Ό,τι απόμεινε η σιδερένια πόρτα

Στον κήπο που ευδοκιμείς

Και τα δέντρα

Προμαχώνες της σκιάς σου

Ερωτεύομαι τους κορμούς

Ελπίζοντας αιώνες

Παντρεύομαι το χώμα

Κομμάτι από πλευρό

Και ύλη απομυζώντας

Αναβάλλομαι

 

 ***


Αντιρρησίες συνείδησης

 

Ήταν μια γνώριμη κατάσταση

Σκίζαμε τα σεντόνια

Ξηλώναμε τα λούστρα

O ρυθμός της ανάσας σήκωνε τα χώματα

Ντυμένοι ρίζες αλλάζαμε νερό στις ανθοστήλες

Ύστερα βγαίναμε στους δρόμους

Αρνητές του χρόνου

Οι αποξηραμένοι

Έτσι μας φώναζαν

Στεγνοί από ελπίδα

Τόσο σκληροί

Άπειροι αριθμοί

Και όλα αυτά υπό το φως του ήλιου

Εκείνες οι μέρες άντεχαν τη διαστολή






Τα τρία παραπάνω ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη (γεν. 1975) Ρολόγια και άλλοι χτύποι που κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Μελάνι. 

Η Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα και ζει στην Αθήνα. Εργάζεται ως λογοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια θεατρικής ομάδας ενηλίκων με αυτισμό και νοητική στέρηση. Για την πρώτη ποιητική της συλλογή, Μουσείο άδειο (Μελάνι, 2013), βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. 

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails