Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.

 Trailer

καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα...
(Lewis Carroll, Μες στον καθρέφτη και τι βρήκε η Αλίκη εκεί, μτφρ. Σωτήρης Κακίσης)



Α: Σε κάποια απόμερη γωνιά του εκχυμένου σε αναρίθμητα λαμπυρίζοντα ηλιακά συστήματα σύμπαντος, υπήρξε μια φορά κι έναν καιρό ένα αστέρι, πάνω στο οποίο ευφυή ζώα επινόησαν τη γνώση. Ήταν η πιο υπερφίαλη και η πιο απατηλή στιγμή της «Παγκόσμιας Ιστορίας», αλλά ήταν βέβαια μονάχα μια στιγμή. Έπειτα από λιγοστές ανάσες της φύσης, το αστέρι πάγωσε και τα δαιμόνια ζώα έπρεπε να πεθάνουν.

Β: Ξαπλώνω ολόκληρη στο χορτάρι και ξεχνάω ό,τι μου έμαθαν.

Α: Πώς να κάνω τότε την αρχή…

Β: Ό,τι μου έμαθαν δεν μου έφερε ποτέ πιο πολλή ζέστη ή πιο πολύ κρύο.

Α: Και να τολμήσω άραγε πώς;

Β: Ό,τι μου έμαθαν πως υπάρχει δε μου άλλαξε ποτέ τη μορφή ενός πράγματος.

Α: Και να τολμήσω άραγε τότε;

Β: Ό,τι μου έμαθαν να βλέπω δεν άγγιξε ποτέ τα μάτια μου.

Α: Και πώς να κάνω την αρχή;

Β: Ό, τι μου έμαθαν ποτέ δεν ήταν εκεί∙

Α: Άραγε μετά το τσάι, τα κέικ και τα παγωτά,

Β: εκεί ήταν μόνο αυτό που ήταν εκεί.

Α: έχω σθένος τ’ αδύνατα να κάνω δυνατά;

Β: Aπό πού πρέπει να αρχίσω;

Α: Άρχισε από την αρχή και συνέχισε μέχρις ότου φτάσεις στο τέλος∙ τότε, στάσου.

 

[…]

 

Β: Από πού έρχεσαι; Και πού πας; Κοίτα ψηλά, μίλα όμορφα, και μη στρίβεις συνέχεια τα δάχτυλά σου.

Α: Ξέρετε, έχασα το δρόμο μου.

Β: Ταξιδεύεις σε λάθος κατεύθυνση. Έπρεπε να ξέρει που πηγαίνει, ακόμα κι αν δεν ξέρει το όνομά της. Θα ’πρεπε να γυρίσει πίσω σαν αποσκευή! Θα ’πρεπε να της κολλήσουμε μια ετικέτα «ΚΟΡΙΤΣΙ – ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ». Πάρτε της το κεφάλι! Α, μην ξαναρχίζεις να κλαις τώρα! Σκέψου τι μεγάλο κορίτσι που είσαι! Σκέψου πόσο μακριά έφτασες σήμερα. Σκέψου τι ώρα είναι. Σκέψου οτιδήποτε, μόνο μην κλαις!

Α: Εσείς μπορείτε να σταματήσετε να κλαίτε άμα σκεφτόσαστε διάφορα;

Β: Κανένας δε μπορεί να κάνει δύο πράγματα συγχρόνως.

 

[…]

 

Β: Αποδώ, αποκεί, ή αποκεί; Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε ποιο δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσω για να φύγω από δω;

Α: Αυτό εξαρτάται κυρίως από το πού θέλεις να πας.

Β: Δεν με νοιάζει και πολύ πού…

Α: Τότε δεν έχει σημασία ποιο δρόμο θα πάρεις.

Β: …αρκεί να φτάσω κάπου.

Α: Τότε οπωσδήποτε θα φτάσεις, αρκεί να είναι μακρύς ο δρόμος σου. Πρέπει να έχεις μυριάδες μάτια. Πρέπει να δείξεις υπομονή και μεγάλη προσοχή. Τίποτα δεν πρέπει ν’ απορρίψεις από φόβο. Πολλά είναι καθαρές ανοησίες. Όταν η πόρτα ανοίξει, δέξου απερίφραστα. Ακόμη, μερικές φορές κλάψε. Τούτες οι στιγμές της φυγής δεν πρέπει να υποτιμώνται. Έρχονται τόσο σπάνια. Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησέ τον.

Β: Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησέ τον. Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού; Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται ή σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν; Σαν ποιους απ’ όλους αυτούς; Ή με ποιον άλλο τρόπο; Γιατί; Για ποιο σκοπό; Αναζητώντας τι; Δεν ήξερα τίποτα. Αποδώ, αποκεί, ή αποκεί;

Α: Κι αμέσως η ατομικότητα επιβεβαιώνεται.

Β: Αποκεί.

 

[…]

 

Β: Κάθε που η πόρτα ανοίγει, καρφώνω το βλέμμα μου στο τραπέζι – δεν τολμώ να σηκώσω τα μάτια μου – και μετά κοιτάω στα γρήγορα και λέω «Δεν ήρθε». Την επόμενη λέω, τώρα λέω, την επόμενη φορά που θ’ ανοίξει, ολόκληρη η ζωή μου θ’ αλλάξει.

Α: Κι ένας άντρας θα με ξεχωρίσει και θα μου πει αυτό που ποτέ δεν έχει πει σε καμιά άλλη. Θα βρει σε μένα μια ποιότητα, κάτι το ιδιαίτερο. Θά ’ρθει για να με βρει. Δεν θα μπορεί να κρατηθεί μακριά μου.

Β: Κι όπου νά ’ναι θα χωρίσουμε. Θα με ξεχάσει. Θ’ αφήνει τα γράμματά μου πεταμένα, αναπάντητα. Θα του στέλνω ποιήματα και μπορεί ίσως ν’ απαντήσει μ’ ένα καρτ-ποστάλ. Αλλά γι’ αυτό τον αγαπώ. Θα προτείνω συνάντηση κάτω από ένα ρολόι, σ’ ένα σταθμό∙ θα περιμένω και δεν θά ’ρθει. Γι’ αυτό τον αγαπώ. Αθώος κι ανύποπτος, θα με ξεχάσει εντελώς, θα χαθεί απ’ τη ζωή μου. Κι εγώ θα μπω, κι ας φαίνεται απίστευτο, στη ζωή άλλων∙ τούτο είναι μια περιπέτεια μόνο, ένα πρελούδιο μόνο.

  

[…]





Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από τη θεατρική παράσταση «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.», που παίζεται στο ΒΙΟS.TESLAMain κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 19 Ιανουαρίου έως την 1η Μαρτίου 2016.

Τη σύνθεση των κειμένων, που βασίζονται κυρίως στα βιβλία Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Μέσα απ’ τον Καθρέφτη του Lewis Carroll (στα πρωτότυπα κείμενα και τις μεταφράσεις των Σωτήρη Κακίση, Παυλίνας Παμπούδη και Μένη Κουμανταρέα),  και Τα Κύματα της Virginia Woοlf (μτφρ. Άρης Μπερλής), αλλά και στα Περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια του Friedrich Nietzsche (μτφρ. Πέτρος Γιατζάκης), Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καέιρο του Fernando Pessoa (μτφρ. Μαρία Παπαδήμα) και το ποίημα «Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ» του T. S. Eliot (μτφρ. Σπύρος Καρέλας) έχουν κάνει η Σοφία Κορώνη (ομάδα Horses in my Dreams) και η Αγγελική Παπαθεμελή. 



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενα: Lewis Carroll, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και Μέσα απ’ τον Καθρέφτη - Virginia Woοlf, Τα Κύματα (μτφρ. Άρης Μπερλής)

Σύνθεση κειμένου /Σκηνοθεσία /Ερμηνεία: Σοφία Κορώνη (ομάδα Horses in my Dreams), Αγγελική Παπαθεμελή

Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου

Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα)

Σκηνογραφία / Eνδυματολογία: Γιώργος Λυντζέρης

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Βοηθοί σκηνοθέτη: Νικολίτσα Ντρίζη, Ζωή Λιανοστάθη

Ηχητικό περιβάλλον: Άννα Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Βασίλης Γεροντάκος

Video trailer: Γιώργος Ευθυμίου



LinkWithin

Related Posts with Thumbnails