σας δίνει το ελεύθερο |
σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος. |
κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος. |
με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία. |
και πυροβολούν αλύπητα. |
κανείς δεν με βρίσκει. |
εστιάζουν σε ό,τι λέγεται—κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα— |
και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες. |
εγώ όμως ζω |
— χορεύω χάος |
με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ. |
σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της. |
για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα |
ό,τι αξίζει. |
κάπως έτσι αναπνέω. |
πώς να το πω απλά; |
μέσα στον κόσμο χάνεις |
μόνο νύχτες. |
ανθρωπογραφία της Francesca Woodman, Αμερικανίδας |
φωτογράφου που αυτοχειριάστηκε στα 22 της, θέτοντας |
τέλος στο ταλέντο της |
μια λάμψη κάτω απ’ τα σεντόνια. |
χέρι φωτογραφίζει άλλο χέρι που κάποτε έγραφε. |
ό,τι είναι αδύνατο να ειπωθεί αληθινά |
τρυπιέται απ’ το μυαλό. |
ίσως κάτι συνταρακτικό |
όσο μια ρωγμή, όσο η ανάσα |
— εγκάθετη |
μελωδία σε σύστημα τυφλό. |
χέρι μέσα σε χέρια |
κι ένα κλικ |
επώδυνο, |
μουσική οργάνων· τρυπά το στομάχι. |
εμετός στην κλίνη, βυθισμένη σε ώρα ησυχίας. |
θα τη μαλώσει πάλι η νοσοκόμα, μα κρούει το κουδουνάκι· |
νοσταλγεί κάποιον που να ’ρχεται. |
ό,τι συνέβηκε ήτανε λέξεις |
μια εξοχή του μυαλού της σε καλώδιο. |
αργοκινεί τον σπασμένο της γοφό, |
έναν τρυποκάρυδο πιστό, |
παρόντα στην τελετή, που ’ναι γιορτή, |
λευκό φοράει βικτοριανό φόρεμα. |
(ο πατέρας χορεύει μπρος στο παράθυρο. |
ο αδελφός υποβολέας του ρυθμού. |
βήμα δεν χάνεται, η μητέρα τραγουδά, |
κι όλα είναι τόσο χαρμόσυνα), |
τόσο χαρμόσυνα δίχως εμένα |
αυτό που δεν μπορώ να δω |
το λένε χαρά |
(βασανιστικά βήματα και φάλτσες φωνές |
γύρω από ’να ακουστικό, και κλάματα) |
μια λέξη μου —π’ αγωνιά— κι όλα πάλι συσκοτίζονται. |
η κόρη μας εθισμένη στα χρώματα |
κάτι αδύνατο να ειπωθεί |
ειλικρινά |
ανθρώπινο εντελώς. |
Τα παραπάνω ποιήματα της Ευτυχίας Παναγιώτου είναι από τη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαύρη Μωραλίνα, η οποία κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος. Η Ευτυχία Παναγιώτου γράφει για τον εαυτό της: "Γεννήθηκα στη Λευκωσία, τον Απρίλιο του 1980. Σπούδασα Φιλοσοφία στην Αθήνα και Νεοελληνικά στο Λονδίνο, στην ουσία σπουδάζω ακόμα ανάγνωση και γραφή. Ρισκάρω και ζω στην Αθήνα ασχολούμενη με την επιμέλεια εκδόσεων, τη μετάφραση και τις βιβλιο-αναγνώσεις. Μάλλον γιατί οι λέξεις έχουν κάτι που δεν έχει η ζωή (γνωστό είναι πως η ζωή χωράει πολλά που δεν χωράνε οι λέξεις). Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να δημιουργήσω, με ό,τι λέξεις και ό,τι ζωή είχα μέσα μου, το βιβλίο μέγας κηπουρός. Στην πορεία ανακάλυψα κάτι σαν alter ego, την Anne Sexton. Έπειτα εφηύρα και γνώρισα τη Μαύρη Μωραλίνα, που έγινε το δεύτερο βιβλίο μου. Νομίζω πως η ποίηση είναι ο λόγος που χαμογελώ πολύ." Δείτε τη σελίδα για την Ευτυχία Παναγιώτου στη βιβλιοnet. Επισκεφτείτε το blog της Ευτυχίας Παναγιώτου, όπου μπορείτε να διαβάσετε και κριτικές για το έργο της.
