Αυτό είναι το ογδοηκοστό γράμμα που σου γράφω. Πλάι μου σωρός όλα τα άλλα εβδομήντα εννιά ανεπίδοτα, κλεισμένα στους φακέλους τους, χωρίς να αναγράφεται καμιά διεύθυνση.
Δεν θα σου τα στείλω. Γιατί στο εκατοστό γράμμα, θ’ ανάψω μια μεγάλη φωτιά και θα πετάξω μέσα της τα πάντα: σκέψεις, λέξεις, λάθη, ελπίδα, απελπισία, προσμονή, φόβο, αϋπνία, μαύρο, άσπρο, παιδικά χρόνια δικά σου – δικά μου.
Λίγα θυμάμαι άλλωστε από εκείνα, κάτι φευγαλέες εικόνες στη θάλασσα, κάτι φωνές ακατάληπτες, κάτι γέλια, μια μυρωδιά από καρπούζι, κάτι σκιές, μια πανσέληνο, τη φωνή της μαμάς να τραγουδάει την Περιμπανού του Χατζιδάκι –όλως περιέργως θυμάμαι το τραγούδι απέξω. Όλα τα άλλα κύμα στο βράχο...
Είναι ισχυρή η δόση του φαρμάκου τελευταία, μου φέρνει κάτι σαν τέλος, λες κι ανοίγει μια μεγάλη καταπακτή και με καταπίνει.
Αδελφέ μου... ήθελα να κάνουμε τα ταξίδια που μου υποσχέθηκες. Να ήμουν ελεύθερος να ταξιδεύαμε στον κόσμο. «Όταν θα γίνεις καλά», μου είπες την τελευταία φορά που ήρθες να με δεις. Πότε ήταν αυτή η φορά; Πριν πόσους αιώνες;
Θέλω να σε αποκαλέσω με το μικρό σου όνομα μα, μεταξύ μας, δεν το θυμάμαι. Ξέρω πως θα με συγχωρέσεις, είμαι τόσο αδύναμος...
Θα σε αφήσω εδώ για να γράψω ένα γράμμα στο Θεό, του τα έχω μαζεμένα, έτσι που εκείνος κάθεται ξέγνοιαστος και πίνει τα ποτάκια του χαλαρά ενώ οι άνθρωποι πονούν και χωρίζονται. Θα τον ρωτήσω:
1. Που είσαι;
2. Πότε θα χαράξει;
3. Γιατί αυτό το σκυλί που έχω μέσα μου δεν σταματάει ποτέ να γαβγίζει;
2. Πότε θα χαράξει;
3. Γιατί αυτό το σκυλί που έχω μέσα μου δεν σταματάει ποτέ να γαβγίζει;
Ήδη χαμογελάω καθώς φαντάζομαι την αμηχανία του. Αδελφέ μου, μου είπαν ότι την Κυριακή έχουμε επισκεπτήριο. Θα έρθεις να μου θυμίσεις τ’ όνομά σου;
Η Logotexnia21 ευχαριστεί τον Γιάννη Δρούγο για την άδεια αναδημοσίευσης. Στις σελίδες της Logotexnia21 δημοσιεύονται επίσης τα κείμενά του «Αντίστροφα» και «Εγκλεισμός»
