δεν ήξερα
ότι υπάρχει ακόμα
αυτό το παιχνίδι
που κυλάς
μια ρόδα κουδουνίστρα
αλλά ακούω το κορίτσι
να κυλάει τη ρόδα
τα τελευταία δέκα λεπτά
και είμαι σίγουρη
πως μέσα στη ρόδα
μαζί με τα κουδουνάκια
βρίσκεται λίγο από εμένα
και έτσι εξηγείται
ψυχοσωματικά
η αίσθηση εμετού
στον λαιμό μου
όση ώρα μου μιλάς
και αντί να σε ακούω
κοιτάζω τη ρόδα
να γυρνάει
και σκέφτομαι
τη σπατάλη πλαστικού
και τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειες
την κλιματική αλλαγή
και τα λάθη της ανθρωπότητας
τα τελευταία διακόσια χρόνια
που είναι λάθη ενός οικονομικού συστήματος διαχείρισης,
φυσικά,
και όχι ολόκληρης της ανθρωπότητας
αλλά μπορώ να σκεφτώ
οποιαδήποτε μαλακία
για ν’ αποφύγω να συζητήσω
μαζί σου
γιατί αυτά που λες
με κάνουν να νιώθω
πως υπάρχει κάποιο error 404
στις σκέψεις σου
και ο server
που έχω στο κεφάλι μου
αναγνωρίζει
τον συλλογισμό σου
αλλά αρνείται
να τον εγκρίνει
όποτε κοιτάζω
μία το κορίτσι
μία τη ρόδα στην άκρη της μαγκούρας
και απορώ
πώς αντέχουν
οι γονείς
την ηχορύπανση
των παιδικών παιχνιδιών
και απορώ
αν μπορώ να μπω στη σκέψη σου
και να κλείσω
το λάθος παράθυρο
να προσδιορίσω
τη θέα
στη κοινή πορεία
ή απορώ
αν αυτό το πλάσμα
που με το ζόρι
φτάνει σε ύψος
ενός μέτρου
και τρέχει περιχαρής
στην πλατεία
με την κυλιόμενη μαγκούρα
στο χέρι
αναγνωρίζει την ματαιότητα της ύπαρξης
το προσωρινό της ευτυχίας
και αν θα πρέπει
εγώ να αναλάβω το ρόλο μου
ως μεγαλύτερη
κοντά στην ηλικία της μητέρα της
και να την ενημερώσω
για όσα περιμένουν στη γωνία
για το δημοτικό
τους βαθμούς
τις πανελλήνιες
την κρατική πειθάρχηση
την πρώτη υπαρξιακή κρίση λίγο μετά τα είκοσι
την ανεργία, με το νοίκι να τρέχει
τους μπάτσους που θέλουν να πάρουν πάρκα
αλλά δεν παίρνουν μαζί τις προσωπικές μας ήττες
και τελικά να καταστρέψω την πίστη της
που επειδή είναι πέντε χρονών
–τώρα και εντελώς προσωρινά–
πιστεύει πως γλιτώνει
από την ευθύνη να είναι παρούσα
όταν οι πιο δικοί της άνθρωποι
ζητούν τροποποίηση της σχέσης
την πιο ακατάλληλη στιγμή
αλλά αυτή
πιστεύει ακόμα
πως η γονεϊκή αγάπη
κρατάει για πάντα
οπότε πρέπει να της μιλήσω
για την τοξικότητα της ελληνικής οικογένειας
και είμαι σίγουρη
πως αν ξεκινήσω
θα θέλει να βάλει τα κλάματα
–δεν πειράζει κοριτσάκι
κι εγώ θέλω να βάλω τα κλάματα–
αλλά σε λίγα χρόνια
θα έρθει να συμφωνήσει μαζί μου
γιατί θα έκανα
οτιδήποτε
για ν’ αποφύγω
οποιαδήποτε μεταβολή
μου ζητάς να συζητήσουμε
εκτός από αυτή
που μπορώ να κάνω
γυρνώντας την πλάτη μου
και κατευθυνόμενη
σε αυτό το πεντάχρονο
που μας ζάλισε με την κουδουνίστρα της
και δεν μπορεί να καταλάβει
ότι οι άνθρωποι πληγώνονται
όταν τους ταρακουνάς
και στην πραγματικότητα
έχω αρχίσει να πιστεύω
πως η φυσική μας κατάσταση
είναι να βολευόμαστε
σε οποιαδήποτε συνθήκη
μας κάνει να νιώθουμε
ασφαλείς
και ήρεμες
και ο εκτοπισμός μας
θα έπρεπε να θεωρείται
έγκλημα κατά τις ανθρωπότητας
εκτός
και αν πρόκειται
για κάποιο καινούργιο
οργανωμένο έγκλημα της cia
όπου γινόμαστε πειραματόζωα
μέσα σε ρόδες με κουδουνάκια
μέχρι να αναδευτούμε αρκετά
και να διαγράψουμε τα συναισθήματά μας
από τον σκληρό δίσκο
αλλά θα χρειάζονταν τόνοι
πλαστικό
για να χωρέσουμε όλες
στις ρόδες
οπότε είμαι σίγουρη
ότι κάποιοι ηλίθιοι
υποβάλλουν ενστάσεις
και ζητούν
να πραγματοποιηθεί
το πείραμα
με ανακυκλώσιμα υλικά
γιατί χθες διάβασα
πως κάποιοι
αντίστοιχα ηλίθιοι
ζήτησαν από το ελληνικό κράτος
να επιτρέψει τα ζώα συντροφιάς
των ουκρανών προσφύγων
και είναι ηλίθιοι
γιατί σπατάλησα δύο ώρες
για να διαβάζω τις ανακοινώσεις τους
και πουθενά
δεν υπήρχε καμία
για την προσφυγική κρίση
τις επαναπροωθήσεις
και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
και αυτό είναι ένα θέμα
που εμένα με ενδιαφέρει πραγματικά
αυτή τη στιγμή
γιατί έχω θέση
και άποψη
για όλους αυτούς τους ηλίθιους
αλλά δεν έχω
ούτε και θέλω
να έχω θέση
ή άποψη
για αυτό που κάνετε
τόση ώρα
εσείς οι δύο
σε αυτή τη πλατεία
και απορώ
πότε προλάβατε να γίνετε
τόσο καλές φίλες
γιατί αν θυμάμαι καλά
έμενα μου πήρε
λίγο χρόνο
και κάμποσο κόπο
να γίνω φίλη σου
χωρίς να είμαι σίγουρη ακόμα
ότι τα έχω καταφέρει
και με συγχωρείς
δεν ξέρω
σε ποια από τις δύο σας
απευθύνομαι πλέον
ενώ αναγνωρίζω
ότι δεν έχετε τίποτα κοινό
εκτός από αυτή
τη ρόδα κουδουνίστρα
εκείνη στο χέρι της
και εσύ
σε αυτό που κάνεις
την καρδιά μου
να νιώθει
ότι υπάρχει ακόμα
αυτό το παιχνίδι
που κυλάς
μια ρόδα κουδουνίστρα
αλλά ακούω το κορίτσι
να κυλάει τη ρόδα
τα τελευταία δέκα λεπτά
και είμαι σίγουρη
πως μέσα στη ρόδα
μαζί με τα κουδουνάκια
βρίσκεται λίγο από εμένα
και έτσι εξηγείται
ψυχοσωματικά
η αίσθηση εμετού
στον λαιμό μου
όση ώρα μου μιλάς
και αντί να σε ακούω
κοιτάζω τη ρόδα
να γυρνάει
και σκέφτομαι
τη σπατάλη πλαστικού
και τις μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειες
την κλιματική αλλαγή
και τα λάθη της ανθρωπότητας
τα τελευταία διακόσια χρόνια
που είναι λάθη ενός οικονομικού συστήματος διαχείρισης,
φυσικά,
και όχι ολόκληρης της ανθρωπότητας
αλλά μπορώ να σκεφτώ
οποιαδήποτε μαλακία
για ν’ αποφύγω να συζητήσω
μαζί σου
γιατί αυτά που λες
με κάνουν να νιώθω
πως υπάρχει κάποιο error 404
στις σκέψεις σου
και ο server
που έχω στο κεφάλι μου
αναγνωρίζει
τον συλλογισμό σου
αλλά αρνείται
να τον εγκρίνει
όποτε κοιτάζω
μία το κορίτσι
μία τη ρόδα στην άκρη της μαγκούρας
και απορώ
πώς αντέχουν
οι γονείς
την ηχορύπανση
των παιδικών παιχνιδιών
και απορώ
αν μπορώ να μπω στη σκέψη σου
και να κλείσω
το λάθος παράθυρο
να προσδιορίσω
τη θέα
στη κοινή πορεία
ή απορώ
αν αυτό το πλάσμα
που με το ζόρι
φτάνει σε ύψος
ενός μέτρου
και τρέχει περιχαρής
στην πλατεία
με την κυλιόμενη μαγκούρα
στο χέρι
αναγνωρίζει την ματαιότητα της ύπαρξης
το προσωρινό της ευτυχίας
και αν θα πρέπει
εγώ να αναλάβω το ρόλο μου
ως μεγαλύτερη
κοντά στην ηλικία της μητέρα της
και να την ενημερώσω
για όσα περιμένουν στη γωνία
για το δημοτικό
τους βαθμούς
τις πανελλήνιες
την κρατική πειθάρχηση
την πρώτη υπαρξιακή κρίση λίγο μετά τα είκοσι
την ανεργία, με το νοίκι να τρέχει
τους μπάτσους που θέλουν να πάρουν πάρκα
αλλά δεν παίρνουν μαζί τις προσωπικές μας ήττες
και τελικά να καταστρέψω την πίστη της
που επειδή είναι πέντε χρονών
–τώρα και εντελώς προσωρινά–
πιστεύει πως γλιτώνει
από την ευθύνη να είναι παρούσα
όταν οι πιο δικοί της άνθρωποι
ζητούν τροποποίηση της σχέσης
την πιο ακατάλληλη στιγμή
αλλά αυτή
πιστεύει ακόμα
πως η γονεϊκή αγάπη
κρατάει για πάντα
οπότε πρέπει να της μιλήσω
για την τοξικότητα της ελληνικής οικογένειας
και είμαι σίγουρη
πως αν ξεκινήσω
θα θέλει να βάλει τα κλάματα
–δεν πειράζει κοριτσάκι
κι εγώ θέλω να βάλω τα κλάματα–
αλλά σε λίγα χρόνια
θα έρθει να συμφωνήσει μαζί μου
γιατί θα έκανα
οτιδήποτε
για ν’ αποφύγω
οποιαδήποτε μεταβολή
μου ζητάς να συζητήσουμε
εκτός από αυτή
που μπορώ να κάνω
γυρνώντας την πλάτη μου
και κατευθυνόμενη
σε αυτό το πεντάχρονο
που μας ζάλισε με την κουδουνίστρα της
και δεν μπορεί να καταλάβει
ότι οι άνθρωποι πληγώνονται
όταν τους ταρακουνάς
και στην πραγματικότητα
έχω αρχίσει να πιστεύω
πως η φυσική μας κατάσταση
είναι να βολευόμαστε
σε οποιαδήποτε συνθήκη
μας κάνει να νιώθουμε
ασφαλείς
και ήρεμες
και ο εκτοπισμός μας
θα έπρεπε να θεωρείται
έγκλημα κατά τις ανθρωπότητας
εκτός
και αν πρόκειται
για κάποιο καινούργιο
οργανωμένο έγκλημα της cia
όπου γινόμαστε πειραματόζωα
μέσα σε ρόδες με κουδουνάκια
μέχρι να αναδευτούμε αρκετά
και να διαγράψουμε τα συναισθήματά μας
από τον σκληρό δίσκο
αλλά θα χρειάζονταν τόνοι
πλαστικό
για να χωρέσουμε όλες
στις ρόδες
οπότε είμαι σίγουρη
ότι κάποιοι ηλίθιοι
υποβάλλουν ενστάσεις
και ζητούν
να πραγματοποιηθεί
το πείραμα
με ανακυκλώσιμα υλικά
γιατί χθες διάβασα
πως κάποιοι
αντίστοιχα ηλίθιοι
ζήτησαν από το ελληνικό κράτος
να επιτρέψει τα ζώα συντροφιάς
των ουκρανών προσφύγων
και είναι ηλίθιοι
γιατί σπατάλησα δύο ώρες
για να διαβάζω τις ανακοινώσεις τους
και πουθενά
δεν υπήρχε καμία
για την προσφυγική κρίση
τις επαναπροωθήσεις
και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
και αυτό είναι ένα θέμα
που εμένα με ενδιαφέρει πραγματικά
αυτή τη στιγμή
γιατί έχω θέση
και άποψη
για όλους αυτούς τους ηλίθιους
αλλά δεν έχω
ούτε και θέλω
να έχω θέση
ή άποψη
για αυτό που κάνετε
τόση ώρα
εσείς οι δύο
σε αυτή τη πλατεία
και απορώ
πότε προλάβατε να γίνετε
τόσο καλές φίλες
γιατί αν θυμάμαι καλά
έμενα μου πήρε
λίγο χρόνο
και κάμποσο κόπο
να γίνω φίλη σου
χωρίς να είμαι σίγουρη ακόμα
ότι τα έχω καταφέρει
και με συγχωρείς
δεν ξέρω
σε ποια από τις δύο σας
απευθύνομαι πλέον
ενώ αναγνωρίζω
ότι δεν έχετε τίποτα κοινό
εκτός από αυτή
τη ρόδα κουδουνίστρα
εκείνη στο χέρι της
και εσύ
σε αυτό που κάνεις
την καρδιά μου
να νιώθει
Η μχκ γεννήθηκε σε ένα νησί των Κυκλάδων και τώρα εργάζεται στην Αθήνα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, βουκαμβίλια ποπ, θα κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2022 από τις εκδόσεις του περιοδικού Τεφλόν.
Η φωτογραφία που κοσμεί την ανάρτηση είναι του NO14ME.
