Ανδρέας Κεντζός, Ημέρα πρώτη

Πρώτη φορά βρίσκεται σ’ ένα μέρος άγνωστος μεταξύ αγνώστων και το απολαμβάνει. Μένει σε μια περιοχή με βρώμικες παλιές πολυκατοικίες. Καθόλου δεν τον νοιάζει, αρκεί που είναι κοντά σε λεωφόρο. Του αρέσει να ξυπνάει ακούγοντας την κίνηση στον δρόμο. Και επιπλέον, από κάτω περνά η συγκοινωνία για την πανεπιστημιούπολη.

Μοιάζει ατελείωτη η εβδομάδα που απομένει μέχρι να ξεκινήσει η χρονιά. Την παραμονή δεν λέει να κλείσει μάτι. Στριφογυρίζει και ο ύπνος τον βρίσκει τα χαράματα. Ωστόσο το πρωί δεν νιώθει καθόλου κουρασμένος.

Ημέρα πρώτη, δεν είναι ακριβώς όπως τη φανταζόταν. Πρώτα απ’ όλα έχει συννεφιά. Δεύτερον, στο προαύλιο της σχολής δεν υπάρχει ψυχή. «Άργησα», σκέφτεται, παρόλο που σύμφωνα με το ρολόι είναι στην ώρα του. Ανεβαίνει γρήγορα τη σκάλα. Μέσα στο κτίριο ησυχία. Περνάει από την γραμματεία. Δυο κυρίες εκεί τακτοποιούν φακέλους. «Μάθημα δεν έχει;» ρωτάει. «Και βέβαια έχει», του λένε με χαμόγελο, «στα αμφιθέατρα».

Στα αμφιθέατρα δεν είναι κανείς, μόνο στο κυλικείο είναι δυο τρεις παρέες. Σκέφτεται να ρωτήσει αν συμβαίνει κάτι. Διστάζει, δεν θέλει να δείχνει καινούργιος. Ευτυχώς τελικά δεν χρειάζεται. Μια κοπέλα εισβάλλει ξαφνικά και βάζει τις φωνές. Τεντώνει το χέρι και τους δείχνει το παράθυρο. Για μια πορεία, λέει, για διαμαρτυρία και να μη λείψει κανείς.

Οι παρέες συνεχίζουν τον καφέ και την κουβέντα τους, εντελώς ανεπηρέαστες.

Τη λένε Σοφία και σπουδάζει νομικά. Κατεβαίνουν μαζί στη στάση και παίρνουν το λεωφορείο για το κέντρο.

«Θα είναι η διαδήλωση της δεκαετίας», τον διαβεβαιώνει, «θα δεις». Και προσθέτει κοιτάζοντας τον ουρανό: «Μακάρι μόνο να μη βρέξει».

«Δεν θα βρέξει», τη διαβεβαιώνει αυτός.

Και πράγματι, όχι μόνο δεν βρέχει αλλά κάπου ξεπροβάλει και λίγο ήλιος.

Έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη έχουν φτιάξει μια πρόχειρη εξέδρα. Κάποιος έχει ανέβει και βγάζει έναν πύρινο λόγο, καλώντας τον κόσμο να πει όχι στα καταστροφικά μέτρα που με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση.

Ύστερα ξεκινούν όλοι μαζί για την πλατεία Συντάγματος και τη Βουλή, την οποία η Αστυνομία δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένη να τους αφήσει να πλησιάσουν.

Κάποιοι πετούν πέτρες, η Αστυνομία απαντάει με δακρυγόνα. Μετά κάνει έφοδο και χτυπάει αδιάκριτα αγόρια και κορίτσια.

«Πάμε να φύγουμε», της λέει.

«Ναι», κουνάει το κεφάλι της. Σφίγγεται πάνω του.

Στην Αθήνα, την πόλη που γέννησε τη δημοκρατία, αυτός νιώθει τώρα βασιλιάς.

Ο Ανδρέας Κεντζός γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του Συγκεκριμένα ποιήματα. Στις σελίδες της Logotexnia21 μπορείτε επίσης να διαβάσετε 9 ανέκδοτα ποιήματα του Ανδρέα Κεντζού, όπως επίσης και τα διηγήματα «Τριλογία» και  «Κρίση».

© Logotexnia 21 + Andreas Kentzos