Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης, ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

 

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Με συγχωρείτε, σας παρακολουθώ τόση ώρα χωρίς να είμαι βέβαιος πως απευθύνεστε σ’ εμένα και επιπλέον ο θόρυβος δεν μου επιτρέπει ν’ ακούω όλα όσα λέτε. (Σύντομη παύση.) Δεν θέλω να φανώ αγενής ή αδιάκριτος, αλλά εάν όντως μιλάτε σ’ εμένα, πρέπει ν’ ανεβάσετε τον τόνο της φωνής σας.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Ακριβώς αυτό προσπαθώ να εξηγήσω. Πως δεν αρκεί να μιλάς. Μπαίνεις σ’ έναν σταθμό, σ’ έναν οποιονδήποτε σταθμό, τρένων, λεωφορείων, ξέρετε… και συναντιέσαι μ’ έναν σωρό κόσμο, που, όπως και εσύ γι’ αυτούς, δεν γνωρίζουν τίποτα για σένα εκτός από το ότι βρίσκεσαι εκεί για να ταξιδέψεις ή επειδή περιμένεις κάποιον. (Σύντομη παύση.) Είσαι ένας άγνωστος, λοιπόν, μεταξύ αγνώστων και αυτό δεν αλλάζει ακόμη και όταν οι περιστάσεις το φέρουν έτσι ώστε να πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ή κάποιους. (Σύντομη παύση.) Επιβιβάζεσαι, οι ευκαιρίες για επικοινωνία πληθαίνουν, ακόμη και τότε όμως τι αλλάζει πραγματικά; Ακόμη και αν μια πρώτη ερώτηση ή ένα σύντομο σχόλιο βρουν μια απάντηση ή εξελιχθούν σε μια πραγματική συζήτηση που καμιά φορά διαρκεί ώρες, ακόμη και τότε παραμένεις ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Θέλω να πω… (Σύντομη παύση.) …είναι μια σχέση που δύσκολα ανατρέπεται.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Ίσως είναι καλύτερα έτσι…

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: (κάπως μουδιασμένα). Μπορεί, ποιος ξέρει…

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Καμιά φορά, βέβαια, ισχύει το αντίθετο.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Πράγματι. (Σύντομη παύση.) Έστω και αν η συναναστροφή

με αγνώστους, συχνά, κρύβει κάθε είδους εκπλήξεις, όχι απαραίτητα ευχάριστες.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Χωρίς αμφιβολία.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Από την άλλη, δεν είναι και λίγες οι φορές που μια ανιαρή διαδρομή γίνεται λιγότερο δυσάρεστη

εξαιτίας μιας τέτοιας γνωριμίας. Μια αξιοπρόσεκτη γνωριμία μπορεί να επισκιάσει ακόμη και αυτό το ίδιο το ταξίδι.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Ξέρω τι εννοείτε.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Δεν μιλώ απαραίτητα για τη δυνατότητα μιας ενδιαφέρουσας

συζήτησης ή, για να το προεκτείνω, μιας κολακευτικής γνωριμίας με κάποια γοητευτική κυρία.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Κάθε άλλο. Τίποτε τέτοιο δεν εννοούσα όταν ανέφερα… ελπίζω να καταλάβατε πως...

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: (τον διακόπτει). Μην ανησυχείτε, φυσικά και δεν εννοούσατε τίποτα τέτοιο. Αν και, ξέρετε, έχω ζήσει μια παρόμοια κατάσταση. (Σύντομη παύση.) Φυσικά μιλώ για κάτι που έχει συμβεί μόλις μία φορά στα δεκαοχτώ χρόνια που κάνω αυτή τη διαδρομή καθημερινά. (Σύντομη παύση.) Γνωρίζω πως στατιστικά πρόκειται για μία εξαιρετικά σπάνια περίπτωση αλλά δεν παύει ν’ αποτελεί μια πραγματικότητα, μία πολύ ενδιαφέρουσα πραγματικότητα για ν’ ακριβολογώ.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Δεν έχω λόγο ν’ αμφιβάλλω.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Ναι, ναι, έτσι είναι, σας βεβαιώνω.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Μάλιστα. Κάτι τέτοια συμβάντα αποτελούν, πώς το λένε; (Χαμογελά με κάποια επιτήδευση.) Τη χάρη των ταξιδιών. Ακόμη και των σύντομων όπως το δικό μας.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Δεν έχει καμία σημασία η διάρκεια. Να είστε σίγουρος γι’ αυτό.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Εύκολα θα υποστήριζα το αντίθετο. Δεν μπορεί, κάποιον ρόλο θα παίζει ο χρόνος.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Πράγματι παίζει αλλά μην ξεγελιέστε. Σ’ ένα ταξίδι ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί τα πρώτα λεπτά. Δύσκολα ξεκινάς κουβέντα με κάποιον, όταν για ώρες πριν έχεις μείνει δίπλα του εντελώς σιωπηλός.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α:Θα υπάρχουν και εξαιρέσεις.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Οι εξαιρέσεις είναι αναπόφευκτες.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Όπως στην περίπτωσή μας.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Σας είπα, οι εξαιρέσεις είναι αναπόφευκτες.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: (διστακτικά). Ξέρετε, όταν σας πρωτοείδα να κάθεστε στο κάθισμά σας, με τα μάτια κλειστά, σκέφτηκα, δεν ξέρω γιατί, πως δεν επρόκειτο ν’ ακούσω κουβέντα απ’ το στόμα σας.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Όταν ταξιδεύεις τόσο συχνά όσο εγώ, οφείλεις να παίρνεις τα μέτρα σου. Ειδάλλως, κινδυνεύεις να βρεθείς με ανεπιθύμητη παρέα.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: (ξαφνιασμένος πάει να πει κάτι αλλά το μετανιώνει, ύστερα ανακάθεται και στρέφεται ολόκληρος προς τον επιβάτη Β). Και είπατε προηγουμένως πως κάνετε αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα εδώ και δεκαοχτώ χρόνια;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Ακριβώς. Αν δεν φοβόμουν μη φανώ κουραστικός, θα μπορούσα να σας πω με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια πόσες φορές.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Παρακαλώ, μη διστάζετε.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Με τη σημερινή ακριβώς δεκαεννιά χιλιάδες εννιακόσιες πενήντα.

ΕΠΙΒΑΤΗΣΑ: (χαμογελώντας). Δεν νομίζετε πως είναι υπερβολικά μεγάλο το νούμερο;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Ασφαλώς, μα είναι αληθινό.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Μα σκεφτείτε το λίγο. Δεν μπορεί να κάνατε αυτή την άχαρη διαδρομή σχεδόν είκοσι χιλιάδες φορές. Το βρίσκω σκληρό, σχεδόν απάνθρωπο, για να μην πω παράλογο.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Και όμως, οι υπολογισμοί μου δεν μπορεί να είναι λανθασμένοι όσο και αν το αποτέλεσμά τους σας φαίνεται υπερβολικό.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Μη φανταστείτε πως αμφισβητώ την ειλικρίνειά σας. Απλά σας συνιστώ να επαναλάβετε τους υπολογισμούς σας.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Το έχω πράξει ήδη αρκετές φορές, είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει κανένα λάθος. Εξάλλου, αποδεικνύεται πολύ εύκολα. Εργάζομαι έξι ημέρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα, ολόκληρο τον χρόνο, εκτός φυσικά από την εικοσαήμερη καλοκαιρινή μου άδεια και τις υπόλοιπες επίσημες αργίες.

Καταλάβατε;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Αλλά και πάλι το νούμερο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι τόσο μεγάλο.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Ξεχνάτε την επιστροφή που βέβαια διπλασιάζει τις διαδρομές.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Σωστά, πώς μπόρεσα να μην το σκεφτώ αυτό. Και βέβαια, εφόσον φεύγετε καθημερινά από το σπίτι σας για να εργαστείτε, θα πρέπει και να γυρίζετε για να κάνετε το ίδιο την επομένη.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Φυσικά και έτσι είναι, αλλά δεν πειράζει που δεν το σκεφτήκατε. Εσείς, αν κατάλαβα καλά, απ’ αυτή τη λίγη ώρα που συνομιλούμε, δεν είστε άνθρωπος της συνήθειας. Θα πρέπει να μετακινείστε συχνά. (Σύντομη παύση.) Κάτι στον τρόπο που μιλάτε, τα ρούχα σας, η αποσκευή σας, μαρτυρούν άνθρωπο κοσμογυρισμένο. (Σύντομη παύση.) Πιθανόν να σας είναι δύσκολο να σκεφτείτε πως κάποιος μπορεί να διανύσει τόσες πολλές φορές την ίδια διαδρομή.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Ταξιδεύω αρκετά. (Σύντομη παύση.) Μη νομίζετε, όμως, πως αυτό γίνεται συνεχώς. Εργάζομαι και εγώ. Γνωρίζω τι πάει να πει ρουτίνα.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: (έντονα). Ρουτίνα; Μα εγώ δεν μίλησα για ρουτίνα.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Ελάτε τώρα μη θυμώνετε. Το να έχει ταξιδέψει κανείς είκοσι χιλιάδες φορές τη συγκεκριμένη διαδρομή δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα που θα μπορούσε να του τύχει.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Έτσι νομίζετε;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Δεν καταλαβαίνω, διαφωνείτε;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Φυσικά. Σας πληροφορώ, αγαπητέ μου, πως αυτά τα εκατόν ογδόντα λεπτά που χρειάζεται τούτη εδώ η ταχεία για να διανύσει δύο φορές την απόσταση για την οποία μιλάμε, αποτελούν για μένα μία απολύτως δημιουργική περίοδο.

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Α: Δεν φαντάζομαι να εννοείτε πως συνήθως εργάζεστε και την ώρα που ταξιδεύετε;

ΕΠΙΒΑΤΗΣ Β: Μα ποιος σας μίλησε για δουλειά; Σας μιλώ για ελεύθερο χρόνο. Δύο μόνο διαδρομές την ημέρα ισοδυναμούν με εκατόν ογδόντα λεπτά. (Σύντομη παύση.) Εκατόν ογδόντα λεπτά που καθημερινά είναι δικά μου. Ξέρετε πόσα πράγματα μπορεί κανείς να κάνει σε τόση ώρα, αν καταφέρει να μην τον απασχολεί τίποτε ασήμαντο;

 

[...]

 

 

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Δ. Τζαμιώτη «ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εξάρχεια και ανέβηκε στις 28 Ιανουαρίου 2015 στο θέατρο 104. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Ορέστης Τάτσης, σημειώνει: «Ακουσίως συνεπιβάτες σε μια διαδρομή που δεν την διαλέξαμε. Επιβεβαιώνουμε ο ένας την ύπαρξη του Άλλου χτυπώντας τις χορδές της ευαισθησίας μας. Ο ένας πλάι στον άλλο προχωράμε τόσο μόνοι ενώ αρκεί να απλώσουμε το χέρι για να αλλάξουμε διαδρομή. Η εγγύτητα και η απόσταση δεν είναι ποτέ ζήτημα τόπου».

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης

Σκηνικά - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική: Πέτρος Μάλαμας

Επιμέλεια κίνησης: Πωλίνα Κρεμαστά

Φωτισμοί:  Θωμάς Οικονομάκος

Βοηθός σκηνοθέτη: Σπυριδούλα Βάνα

Βοηθός σκηνογράφου: Ιωάννα Λισγάρα

Φωτογραφίες: Άννα Ταγκάλου

Παίζουν:

Επιβάτης Α: Παναγιώτης  Ξενάκης

Επιβάτης Β: Άρης Τσαμπαλίκας

Επιβάτισσα Γ: Διονυσία Σακελλαρίου

Επιβάτης Δ: Στέλιος Πατσιάς

Ο Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης γεννήθηκε το 1970 στη Λάρισα. Σπούδασε κινηματογράφο και εργάστηκε στην τηλεόραση, τη διαφήμιση και τον κινηματογράφο. Το πρώτο του βιβλίο, Η συνάντηση, κυκλοφόρησε το 2001 από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Ακολούθησαν το Βαθύ πηγάδι (2003) και Ο βαθμός δυσκολίας (2004), επίσης από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία του Παραβολή (2006), Η εφεύρεση της σκιάς (2008) και Η πόλη και η σιωπή (2013). Έχει επίσης συμμετάσχει σε συλλογικούς τόμους.