Έτσι που λες… μόλις ξεκίνησε ένα ακόμα φθινόπωρο. Ίσως περίμενες να σου τηλεφωνήσω για «καλό μήνα» αλλά είπαμε, δεν υπάρχουν ολόκληροι «καλοί μήνες» για όλους. Και τυχαίνει η τηλεφωνική μας επικοινωνία να σε φέρνει σε αμηχανία. Συντάσσω λίγες γραμμές που ποτέ δεν θα διαβάσεις κι αυτή, ξέρεις, είναι η μαγεία του πράγματος: να μην έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις και να διαβάσεις όσα σκέφτομαι. Για να απαλλαγούμε από τις τύψεις, εγώ. Από τις ενοχές, εσύ.
Τίποτα σπουδαίο, αδιάφορα, αδιάφορος καιρός και αυξημένη υγρασία. Πάλι στον καιρό το γυρίσαμε, βλέπεις; Αμηχανία και από πλευράς μου. Μην ανοίγεις το παλιό άλμπουμ, έχω σημαδέψει όλες τις φωτογραφίες και τα πρόσωπα με ένα μεγάλο Χ με μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Και έσκισα κι εκείνη τη φωτογραφία από τα έκτα μου γενέθλια με εσένα στο βάθος, μεθυσμένο και αμέτοχο. Άσε κάτω τις αναμνήσεις. Είναι τόσο παλιές που ούτε εσύ τις θυμάσαι, έγιναν μικρός Τιτανικός στο τοξικό υγρό στο ποτήρι σου. Άσε, μην τα σκαλίζεις. Ας μη χαλάμε τις χαλασμένες μας καρδιές. Καμιά φορά με πιάνει μια νοσταλγία για εκείνη την αίσθηση της αναμονής, του να γυρίσεις και να μου μάθεις πώς κρατάμε σταθερά το τιμόνι και πατάμε γκάζι σε ευθεία, αποφεύγοντας την πρόσκρουση στα βράχια. Δεν ήρθες ποτέ. Φοβόσουν. Δεν σου είχαν δείξει ούτε εσένα τον τρόπο και τον δρόμο. No hard feelings, Father! Πέφτω σε γκρεμούς, τσακίζομαι, σηκώνομαι, προχωράω, αναπτύσσω ταχύτητα, πατάω γκάζι, χτυπάω σε εμπόδια, σκοτώνομαι, πεθαίνω, ανασταίνομαι. Ξανά και ξανά!
Γι' αυτό σου λέω, ας μην ανοίγουμε κουβέντα. Και κλείσε το παράθυρο πριν κοιμηθείς, μπήκε Σεπτέμβρης πια...
Τίποτα σπουδαίο, αδιάφορα, αδιάφορος καιρός και αυξημένη υγρασία. Πάλι στον καιρό το γυρίσαμε, βλέπεις; Αμηχανία και από πλευράς μου. Μην ανοίγεις το παλιό άλμπουμ, έχω σημαδέψει όλες τις φωτογραφίες και τα πρόσωπα με ένα μεγάλο Χ με μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Και έσκισα κι εκείνη τη φωτογραφία από τα έκτα μου γενέθλια με εσένα στο βάθος, μεθυσμένο και αμέτοχο. Άσε κάτω τις αναμνήσεις. Είναι τόσο παλιές που ούτε εσύ τις θυμάσαι, έγιναν μικρός Τιτανικός στο τοξικό υγρό στο ποτήρι σου. Άσε, μην τα σκαλίζεις. Ας μη χαλάμε τις χαλασμένες μας καρδιές. Καμιά φορά με πιάνει μια νοσταλγία για εκείνη την αίσθηση της αναμονής, του να γυρίσεις και να μου μάθεις πώς κρατάμε σταθερά το τιμόνι και πατάμε γκάζι σε ευθεία, αποφεύγοντας την πρόσκρουση στα βράχια. Δεν ήρθες ποτέ. Φοβόσουν. Δεν σου είχαν δείξει ούτε εσένα τον τρόπο και τον δρόμο. No hard feelings, Father! Πέφτω σε γκρεμούς, τσακίζομαι, σηκώνομαι, προχωράω, αναπτύσσω ταχύτητα, πατάω γκάζι, χτυπάω σε εμπόδια, σκοτώνομαι, πεθαίνω, ανασταίνομαι. Ξανά και ξανά!
Γι' αυτό σου λέω, ας μην ανοίγουμε κουβέντα. Και κλείσε το παράθυρο πριν κοιμηθείς, μπήκε Σεπτέμβρης πια...
Ο Γιάννης Δρούγος γεννήθηκε το 1977 στο Καρπενήσι. Ζει και εργάζεται στη Λαμία στον χώρο του βιβλίου και διατηρεί το ιστολόγιο into my books...
Μπορείτε να διαβάσετε τα κείμενά του «Αντίστροφα», «Εγκλεισμός» και «Ανεπίδοτο» που δημοσιεύονται στις σελίδες της Logotexnia21 και το κείμενό του «Φράγμα» στο τ. 30 του ηλεκτρονικού περιοδικού λόγου και τέχνης χάρτης.
Η Logotexnia21 τον ευχαριστεί για την άδεια αναδημοσίευσης του κειμένου «Sense of forgiveness».
Η Logotexnia21 τον ευχαριστεί για την άδεια αναδημοσίευσης του κειμένου «Sense of forgiveness».
