Νίκος Σουβατζής, Διατεταγμένη υπηρεσία

 

-Υπάρχει Θεός; Σε ρωτάω. Δεν μιλάς, ε; Εγώ σου λέω ότι υπάρχει. Αλλά αφού υπάρχει γιατί με αφήνει να βασανίζομαι; Να προσπαθώ να κάνω άνθρωπο ένα ρεμάλι σαν κι εσένα;

 

Η πόρτα ανοίγει και ξανακλείνει απότομα.

 

-Γιατί άργησες; Σου έχω πει να μη μ' αφήνεις μόνο μου μ' αυτόν. Αγριεύομαι.

 

Τα εργοστάσια συνεχίζουν να παράγουν προϊόντα. Τα σχολεία συνεχίζουν να παράγουν γνώση. Το κράτος συνεχίζει να παράγει νόμους για περισσότερη ησυχία, περισσότερη τάξη, περισσότερη ασφάλεια.

 

-Πάντα φοβούμουν αυτούς που δεν μιλάνε. Δεν μπορείς να καταλάβεις πώς σκέφτονται. Τι σκέφτονται. Τι να περιμένεις απ' αυτούς. Ας λένε ότι η σιωπή είναι χρυσός. Για μένα είναι τρόμος.

 

Σταματάει μπροστά σε ένα πολυώροφο κτίριο και χτυπάει το κουδούνι που γράφει "Δικηγορικό γραφείο". Ανοίγει την πόρτα και ανεβαίνει στον τρίτο. Η γραμματέας στέκεται όρθια στην αίθουσα αναμονής

 

-Περάστε, σας περιμένει.

 

Κάθεται σε μια καρέκλα και κουνάει το πόδι νευρικά.

 

-Δεν μ' αφήσανε να τον δω.

 

-Ούτε εμένα. Έκανα διάβημα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά κάνουν πως δεν ακούνε. Η μόνη λύση είναι να δώσουμε δημοσιότητα στην υπόθεση. Να απευθυνθούμε στην κοινή γνώμη. Και εδώ και στο εξωτερικό.

 

Χαμηλόφωνες συζητήσεις. Συνωμοτικά βλέμματα. Συνθηματικά χτυπήματα. Μετά σιωπή.

 

-Να δεις που αυτός δεν πρόκειται να μιλήσει. Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Όλοι λυγίζουν αργά ή γρήγορα. Όλοι έχουν το ευαίσθητο σημείο τους. Μ' αυτόν είναι σαν να χτυπάς έναν τοίχο.

 

Τρεις νεαροί στέκονται σε κεντρική πλατεία. Καπνίζουν νευρικά. Κατεβαίνουν στον δρόμο. Προχωράνε συντεταγμένα, με γρήγορο βήμα. Φωνάζουν συνθήματα: "Θάνατος στον φασισμό", "Ελευθερία" και χάνονται στα στενά. Ακούγονται πυροβολισμοί.

 

-Κοίτα τον ύφος. Εντελώς ανέκφραστος. Τι παριστάνει; Μίλα. Πες κάτι. Φώναξε. Βρίσε με. Δεν αντέχω αυτή τη σιωπή. Με τρελαίνει.

 

Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης δίνει συνέντευξη σε ξένους δημοσιογράφους.

 

-Κύριε Υπουργέ, υπάρχουν καταγγελίες για βασανιστήρια. Τι απαντάτε;

 

-Όλα αυτά είναι ανυπόστατα. Κανείς δεν βασανίστηκε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απολύτως σεβαστά.

 

Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Δείχνουν αποφασισμένοι. Η διαταγή είναι σαφής: Μηδενική ανοχή. Οι σφαίρες κατευθύνονται προς την καρδιά του συγκεντρωμένου πλήθους. Μία απ' αυτές βρίσκει μια φοιτήτρια στο κεφάλι.

 

-Αυτός είναι παγωμένος. Δεν αναπνέει. Δεν έχει σφυγμό. Είναι νεκρός. Φώναξε τον γιατρό.

 

Τα εργοστάσια συνεχίζουν να παράγουν προϊόντα. Τα σχολεία συνεχίζουν να παράγουν γνώση. Το κράτος συνεχίζει να παράγει νεκρούς. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια.

 

 

 

Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Διηγήματα και ποιήματά του του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και στο διαδίκτυο.

© Νίκος Σουβατζής