Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Ο φόβος τρώει τα σωθικά
Η συνάντηση δυο κόσμων, εξίσου μοναχικών.
Ένας παράνομος εργάτης, δίχως χαρτιά, χαμηλώνει τα μάτια και μένει αμίλητος στις ερωτήσεις του αστυνομικού. Στην έφοδο που πραγματοποιήθηκε στην υπόγεια βιοτεχνία του κέντρου (από τις εκατοντάδες που λειτουργούν, δίχως μέτρα ασφαλείας και υγιεινής) αυτός και είκοσι ακόμα άτομα βρέθηκαν να δουλεύουν για το 1/5 του νόμιμου μεροκάματου - λίγη τροφή και ύπνο σε δωμάτια όπου στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο.
Η σκηνή έχει την ένταση του δράματος που εξελίσσεται με πολλές παραλλαγές στο επίκεντρο της ελληνικής κοινωνίας.
Η σπουδαία φωτογραφία του Σπύρου Στάβερη, που ήταν παρών στο επεισόδιο, αποδίδει την αμηχανία και τον οίκτο στο βλέμμα του αστυνομικού - αμηχανία και οίκτο που νιώθει ολόκληρη η κοινωνία απέναντι σε ένα ζήτημα που οι πολιτικοί άφησαν να κακοφορμίσει. (Εξαιρώ τις ακρότητες ένθεν και ένθεν, που βδελύσσονται ή αθωώνουν οτιδήποτε σχετίζεται με τους ξένους -είναι πιο μικρές από το θόρυβο που κάνουν.)
Είναι πιθανό ότι ο αστυνομικός έχει κι αυτός λαϊκή καταγωγή -μια δυο γενιές πριν, οι γείτονές του ίσως έμοιαζαν με τον μετανάστη που τώρα σωπαίνει έντρομος μπροστά του. Η θολή βούληση της πολιτείας, ο υπόκοσμος και οι μαφίες που αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της παράνομης μετανάστευσης, αλλά και το ίχνος της ανθρωπιάς που δρα ερήμην, στο βάθος και του πιο αποκτηνωμένου Έλληνα, τον αφήνει σαν εμβρόντητο μπροστά στον ξένο, να αποφασίσει σχεδόν μόνος αν πρέπει να χτυπήσει ή να δώσει χέρι βοηθείας.
Σε ένα κράτος που απουσιάζει, βουλιαγμένο από τη διαφθορά, οι Έλληνες καλούνται να πάρουν μόνοι τους την απόφαση της καθημερινής πολιτικής.
Οι μετανάστες δεν είναι το μόνο ζήτημα. Η επέλαση της νέας φτώχιας αναφαίνει νέα διλήμματα. Τι κάνεις σε ένα κράτος όπου οι ισχυροί εγκληματούν ατιμώρητοι; Η κλοπή είναι σχεδόν θεσμοθετημένη; Τα media είναι το έσχατο μέσο συναλλαγής; Το Κοινοβούλιο είναι ένα θέατρο σκιών και οι βουλευτές κατώτεροι κάθε προσδοκίας;
Οι Έλληνες στέκουν απορημένοι και αμήχανοι σε ένα σκηνικό που αλλάζει γρηγορότερα από ό,τι μπορούν να το ερμηνεύσουν -και το βλέμμα τους δεν έχει μεγάλη διαφορά από το βλέμμα του αστυνομικού της φωτογραφίας.
Τι κάνουμε τώρα, μόνοι, εσύ κι εγώ;
Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολιτική είναι να στρέφεις την κοινωνία προς τον πολιτισμό και να τη γλιτώνεις από τη βαρβαρότητα.
12.5.2010
Το παραπάνω κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου είναι το Editorial του 202ου τεύχους της Lifo της 12ης Μαΐου 2010. Η Logotexnia21 τον ευχαριστεί πολύ για την άδεια της αναδημοσίευσης. Μπορείτε να ξεφυλλίστε το 202o τεύχος της Lifo έτσι όπως τυπώθηκε.
