[...]
…κι άναβε η λιόλια κι ερουθούνιζε καπνούς
κι έπαιρνε κι έμπηγε φουρκέτες και χτενάκια
λόγια σε πρασινάδες και φυλλώματα καρφίτσωνε
των λουλουδιών εμίλαγε η δόλια
να πάρουνε τη φούντωση, την κάψα
να στείλουνε δροσιές επαρακάλαγε
να σβήσει αυτή και να καεί ο νικόλας
κι ύστερα πάλι να τη ζώσουνε φωτιές
-λόγια κηπουρικά και παλιακά εψέλλιζε
κι αγκάλιαζε βασιλικούς και ορτανσίες
και φίλαγε μπιγκόνιες και κρινάκια
κι έλεγε κι έλεγε και μάσαγε τα φύλλα
κι όλο εβάθαινε κι ομόρφαινε κι ολάνθιζε
[...]
ζήτα/ και θα ξανάρθω μάνα
η κερένια πηγαίνει δίπλα στη λιόλια, την χαιδεύει. η λιόλια της πιάνει το χέρι. σα να ξυπνάει από λήθαργο, σα να τη βλέπει πρώτη φορά.
λιόλια/ κεράκι και θυμιάμα εμυρίζεις σκοτεινιά μου εσύ! σα σάψαλο αγιού νυχτοβολάς νυχτεριδάκι μου!
κερένια/ πλάκα για πάπλωμα μανούλα έχουμε,χαλίκια για κρεβάτι….
λιόλια/ δεν παίζεις μάτια μου καθόλου; ….δεν αγάλλεσαι;..
κερένια/ δεν παίζουμε μανούλα..μαρμαρώσαμε…μας ξέχασαν στο πάρκο…όλο πουλάκια μοχθηρά μας κουτσουλάνε… …
λιόλια/ έχει κουνίτσες ο Θεός για σας.. λόφους παιχνίδια!… μου το’πε εμένα ο παπάς στον άη μελέτη…
κερένια/ ψέμματα λεν αυτοί με τους σταυρούς και τα βαγγέλια μανουλίτσα…για παρηγόρια μόνο,λόγια λόγια…
βεργινία/ (ασθμαίνοντας και γελώντας) ρώτα και μένα να σου πω… κάτι παλάτια που μας έχουν,άλλο πράμα…
κερένια/ είμαστε ορφανά εμείς κι όλο διψάμε
δεν μας ταίζουνε φαγάκι και πεινάμε
νίκος/ μούχλα και πίκρα… μας γελάσαν οι παπάδες…
κερένια/ …να ’μπαινα στο βυζάκι σου μια ώρα λιόλια… το πρώτο πρώτο, το μανόγαλα να ρούφαγα μανούλα που διψάω…
λιόλια/ πουλί μονάκριβό μου, ζωγραφιά μου…αχ! ...
…διψάς κι εσύ κερένιο μου... κι εσύ παιδεύεσαι...
(η κερένια της χαϊδεύει τα μαλλιά κι αρχίζει να απαγγέλει. από ένα παιδικό καλαθάκι,σαν αυτά που κρατούν τα παιδιά όταν λένε τα κάλαντα του Λαζάρου βγάζει μια περούκα με πλούσια κόκκινα μαλλιά,ένα χρυσό γυναικείο σάλι κι ένα μεταξωτό μαντήλι.)
κερένια/
θα με ξαναγεννήσεις λιόλια μάνα.
δε θα σε λένε λιόλια, ούτε θα ’σαι εσύ .
μα θα με φέρουν πίσω τα φιλιά και τα βιολιά.
θα με γυρίσουν παπαρούνες και κρινάκια.
κυκλάμινα,ζουμπούλια , κατηφέδες.
όλων των λουλουδιών τα στόματα θ’ ανοίξουν τότε.
σέπαλα,μίσχοι και ανθοί σε αφράτο χώμα.
στο χώμα μου ,το χώμα τους θα ανθίσει.
στο χώμα τους , το χώμα μου θα αστράψει.
ούτε που ξέρω πότε, μα θα γίνει.
και θα το δεις κι εσύ κι εγώ κι ο κόσμος όλος.
φλάμπουρα θα ανεμίζουν σε μπαλκόνια.
μπάντες θα ανυμνούνε και θα παίζουν.
θα ’μαι γερό μωρό,χωρίς καμπούρα.
απ’ τις μασχάλες μου θα βγαίνει άγριο μύρο.
σα νεομάρτυρας ωραίο και μοιραίο.
[...]
